სულ მელანდები და ვერ ვხვდები რა მემართება, რად ამედევნა აჩრდილივით შენზე ფიქრები... იქნებ ღიმილი, მწველი მზერა, ხმა მენატრება, ალბათ მჭირდები, უსაშველოდ, ძლიერ მჭირდები! ციურ ფერებში დავინახე შენი ხატება, მსურდა ოცნებით ღრუბლებს ზევით გამოვყოლოდი... ჩვენს სურვილებში ვერ ვიპოვე რამე მსგავსება და აქ, მიწაზე უიმედოდ, მაინც გელოდი... დრო გადიოდა, მე გელოდი, ისევ გელოდი, დღეთა დინებამ ვერ წაშალა ძველი ფიქრები... როგორ მინდოდა წუთით მაინც გვერდზე მყოლოდი... მჭირდები კარგო, ტკივილამდე, ძლიერ მჭირდები!
გათენდა დილა უშენოდ ბნელი და ვეღარ ვხედავ შენს ლამაზ თვალებს შენს ცისფერ თვალებს, თვალებს რომლებმაც ჩემს გულსა და სულში დაისადგურეს. მინდა შეგეხო, მაგრამ წახვედი და ვეღარ გნახავ მე ზაფხულამდე ისიც არ ვიცი დანამდვილებით მოვა თუ არა ეს წუთი ჩემთვის წუთი რომელსაც ასე ველი მე ველი ყოველდღე ფიქრსა და ცხადში ვიდრე არ მოვა ჩვენი შეხვედრის შენი დანახვის ბედნიერება.
სიყვარული ჩემია, სიცოცხლე კი _ შენი. ადრე რომ არ დავბერდეთ, გვინდა ბევრი ფერი. ბინდდება, მზე ჩადის სიყვარულის დევნით. ამ სიცოცხლის სანაცვლოდ შენ სიყვარულს ელი. შენთვის დამიფენია სიყვარული ფერხთით. ყველა ბოროტებისგან დაგვიფარავს ღმერთი
მე სულ მეგონა არ ვიყავი ჩვეულებრივი, არავინ მგავდა თუ არავის არ ვგავდი.. ვეძებდი რაღაც სასწაულს და არარსებულს, და შენ უბრალოს და ჩვეულებრივს თურმე გკარგავდი…
უკაცრავად მაპატიეთ სითავხედე, ვხედავ ჩქარობთ მაგრამ უნდა დაგაყოვნოთ, ვერ მიცანით? ვერც ვერაფრით მიგახვედრეთ? თქვენი ხსოვნის ნაწილი ვარ ქალბატონო. რატომ შეკრთით? ღაწვებს ფერი დაკრავთ თეთრი, ნუთუ თქვენში ძველი გრძნობა კვლავ ბატონობს? გამოცვლილხართ თუმც თვალები ძველებურად, მეამიტი შეგრჩენიათ ქალბატონო. როგორა ვარ? რას ვაკეთებ? რად არ მკითხავთ, ცოლიც მყავს და შვილიც უნდა გავათხოვო, დღეს ყველაფერს ერთად გეტყვით რაც არ მითქვამს, ახლა მაინც მომისმინეთ ქალბატონო. თქვენს წინაშე თუკი რამე დავაშავე, ამიხსენით, მიმანიშნეთ, არ დამზოგოთ. საკუთარ თავს ჩათვლით ალბათ დამნაშავედ, სინანული გვიანია ქალბატონო. ეს ცხოვრება ბილიკია ეკლიანი, ზოგი დარდის ლუკმას ეძებს სამახსოვროდ, არ მოგბეზრდათ, მარტოდ მარტო ხეტიალი? გულახდილად მიპასუხეთ ქალბატონო? მაგ სიმკაცრით და უზომო სიამაყით, რა მოიგეთ რა საჩუქარს ელით ბოლოს, მენანებით ლოდინით და დარდით დაღლილს, სიბერეც რომ შეგპარვიათ ქალბატონო. და დრო დადგა უკვე ჩვენი განშორების, ქედს მოგიხრით მაგ სიტყვების სამახსოვროდ, გახსოვს მაშინ თვალს რომ ვეღარ გაშორებდით? ახლა კიდევ,.. რა გატირებთ ქალბატონო? თუ გიყვარდით ამიხსენით რატომ დამგმეთ, დღეს ვინა გყავთ პატრონი ან საპატრონო? მომიტევეთ კიდევ ერთხელ პატტივს დაგდებთ, და სახლამდე მიგაცილებთ ქალბატონო.
ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარდა ძლიერ, მაგრამ ჩვენს შორის სიშორე ჩადგა... მე დავიჩაგრე ცხოვრების მიერ და გადაწყვეტის საკითხი დადგა. დრო გადიოდა მე შენ გელოდი, მჯეროდა ოდესმე დაბრუნდებოდი, დრო გადიოდა შენ კი არ ჩანდი.. წინ მენგრეოდა ცხოვრების ხიდი.. მთელი ამ დროის განმავლობაში მე შენ გიხსენებ,ფიქრებით ვტკბები, "ნუთუ არასდროს არ დაბრუნდები??" თავს ვიტანჯავდი მე ამ კითხვებით. თვალები ცრემლით მევსება ნელა, მერამდენეჯერ ვინ იცის ნეტავ? მე აღარ მინდა აჩრდილის დევნა, დამიბრუნდები მე ამის მჯერა.
აღარ მიყვარხარ! მორჩა, დამთავრდა მეყოფა კარგო უაზრო სევდა, მე აღარა მსურს გელოდო ისევ ჩემი არა ხარ და ამას ვხედავ. ვიცი მწარეა ახლა ეს წამი ახლა ცრემლები მისველებ სახეს მე მირჩევნია ახლა ვიტანჯო ასეთი ტანჯვა სხვაც ბევრი ვნახე. ვიცი ფიქრები წარსულში შენზე ძნელი იქნება, ათოვს ნაკვალებს, მე ჩამოგშორდი გაგიშვი შორს და... ასპარეზს ვუთმობ ახლა სხვა ქალებს. შენ კი ეძიე რასად ეძებდი რაც შენ ჩემს გულში ვერ დაინახე მე დაგივიწყებ არ გაგიხსენებ მაგრამ მე მაინც მახსოვს ეაგ სახე...
დაქროდა ქარი შენს ქუჩაზე და იყო სევდა, ჩემი გონება შენს სურთებს შეშლილი ხევდა, გული ტიროდა უსაშველოდ ენატრებოდი, მე უბედური ცის ცრემლებსაც ვებრალებოდი. დღესაც ვერ შევძლებ გავცე პასუხი მე ამ შეკითხვას, მთვარიან ღამეს დაგელოდები ძალიან დიდხანს, ვპიქრობდი შენზე ვოცნებობდი ვჩქარობდი ნახვას, შენ არ მოხვედი და წაართვი ფრთები ჩემს ნათქვამს. იქნებ არ გახსოვს ჩემი სითბო ნაზი ფერება, და ჩემს მაგივრად იქნებ უკვე სხვა გეფერება, იქნებ შენ უკვე სხვისი ბაგის ამბორით თვრები, და მე კი შენი ცხოვრებიდან უკვალოდ ვქრები.
გზაჯვარედინზე შეჩერდა ღამე, და უსასოო ატირდა მიწა, მინდოდა მისი ბინძური ჩქამი, გადამეხსნა და გადამეფხრიწა. ქარში ისმოდა რეკვა ზარების, სადღაც ტიროდნენ კვლავ მგლოვიარეთ, აღარ მჯეროდა ზეცის კარების, და მეც ავტირდი ავტირდი მწარეთ. გზაჯვარედინზე შეჩერდა რამე, ეწამა მანაც ვერ ნახა ლხინი, ეწამა ღამე და მეც ვეწამე, ჩემიც გამოჩნდა გზაჯვარედინი. რა გვიან მივხვდი სიზმარი იყო, შენი თვალები რომ მე მელოდა, გზაჯვარედინმა გზა რად გამიყო, თუ კი ამ გზაზეც ასე ბნელოდა. მე შენ მიყვარდი და ვერ ხვდებოდი, იმ დღესაც ასე რად მოგესალმე, შენც მიღიმიოდი როცა მხვდებოდი, სანამ არ გაჩნდა ვიღაც მესამე. მის მერე გული ღამეებს ათევს, და შენზე ფიქრებს ნისლის ფერი აქვს, ვიღაც მესამე მე შენს თავს მართმევს, და თითქოს ჩემი სიცოცხლეც მიაქვს.
პანჯრის მინაზე ნამია, გარეთ გაივლი მინდორზე ცვარია, ზღვის კალაპოტში მლაშე წყალია, დღეს მშვენიერი დარია. მის გულში შენზე დარდია, ვერ გაუგია რისი ბრალია. მის გულში შენი ვარდია ვარდს კი ეკლებიც აბია. არც ისე ბევრი დალია, შენზე ფიქრებით მთვრალია, ნეტავი ვისი ბრალია?! მის გონებაში შენი ლანდია, მისი თვალის წინ შენი სახე ხატია, ხოლო მის გულში შენი თვალები ანთია; მისთვის სულერთია რომელი საათია, მისი გული ხომ უკვე გამდნარია. მხოლოდ ერთი სადღეგრძელო დალია: *ჩემს გულში აი ის ქალია, რომელიც ყველაზე ლამაზია მან მე სულმთლად გადამრია!* ეს გრძნობა ძალზე ნაზია ეს ხომ სარწმუნო ფაქტია. არ უყვარს?!-ეს კი ფარსია. როცა მინაზე ნამია, მინდორზე კი ცვარია, მდინარის კალაპოტებში სულ მტკნარი წყალი ასხია და სულერთია შენთვის გარეთ დარი თუ ავდარია მერწმუნე ეს ყველაფარი ძალიან, ძალზე კარგია.
