პანჯრის მინაზე ნამია, გარეთ გაივლი მინდორზე ცვარია, ზღვის კალაპოტში მლაშე წყალია, დღეს მშვენიერი დარია. მის გულში შენზე დარდია, ვერ გაუგია რისი ბრალია. მის გულში შენი ვარდია ვარდს კი ეკლებიც აბია. არც ისე ბევრი დალია, შენზე ფიქრებით მთვრალია, ნეტავი ვისი ბრალია?! მის გონებაში შენი ლანდია, მისი თვალის წინ შენი სახე ხატია, ხოლო მის გულში შენი თვალები ანთია; მისთვის სულერთია რომელი საათია, მისი გული ხომ უკვე გამდნარია. მხოლოდ ერთი სადღეგრძელო დალია: *ჩემს გულში აი ის ქალია, რომელიც ყველაზე ლამაზია მან მე სულმთლად გადამრია!* ეს გრძნობა ძალზე ნაზია ეს ხომ სარწმუნო ფაქტია. არ უყვარს?!-ეს კი ფარსია. როცა მინაზე ნამია, მინდორზე კი ცვარია, მდინარის კალაპოტებში სულ მტკნარი წყალი ასხია და სულერთია შენთვის გარეთ დარი თუ ავდარია მერწმუნე ეს ყველაფარი ძალიან, ძალზე კარგია.
