დაღლილი სულის ჩუმი ვედრება მუდამ სიყვარულს რომ გევედრება არაფრით არის გამორჩეული, მხოლოდ შენა ხარ ჩემი რჩეული. უიმედობა ყოფილა რთული, თუ ოცნებებში ხარ გადართული, მუქი ფიქრები და შენი სახე, მე სიყვარული მიზნად ვისახე. მე მოგიძღვენი სული და გული, ნატვრა ფიქრებში არის დაგული, ჩემი რჩეული მხოლოდ ერთია, მასზე ძლიერი მხოლოდ ღმერთია
წუხელ ნამთვრალევს ბევრი ლექსი დამიწერია... მთელი ცხოვრება სულ წამებში აღმიწერია... უცნობზე ფიქრით ამივსია ცრემლით თვალები, მე ამ ცხოვრებას არც გავურბი, არც ვემალები... როგორ მიხვდები შენ ჩემს გრძნობას, ანდა იარას? მე გულზე ისეც ბევრმა დარდმა გადამიარა... მაგრამ რა იცი ვის ეკუთვნის ეს ჩემი დარდი, იქნებ არავის აღარ ვუთხრა: მეც შემიყვარდი!... წუხელ ნამთვრალევს ბევრი ლექსი დამიწერია... ერთ ლექსზე შენი სახელიც კი წამიწერია... იქნებ დამწერმა, წამკითხავმაც იქნებ ინანოს, ...იქნებ ამ გულმა სიყვარული დაიგვიანოს... იქნებ უეცრად მე ცრემლებმაც კი მომაკითხონ... ალბათ ვერაფრით გავიხსენებ წარსულს, რომ მკითხონ... ხშირად ტაძარში შესულს ლოცვად ჩამძინებია... დამმძიმებია ეს ცხოვრება, დამმძიმებია... ასე არასდროს მიფიქრია მე ცხოვრებაზე... ჩავფიქრებულვარ, ვერც კი ვხვდები ვისზე ან რაზე... ლექსი დავწერე არც კი ვიცი უკვე რამდენი... მონანიებად ჩამითვალეთ სიტყვა ამდენი... წუხელ... ნამთვრალევს... ბევრი ლექსი დამიწერია... მაგრამ არ ვიცი მე გრძელი გზა თუ მიწერია...
წუხელ ნამთვრალევს ბევრი ლექსი დამიწერია... მთელი ცხოვრება სულ წამებში აღმიწერია... უცნობზე ფიქრით ამივსია ცრემლით თვალები, მე ამ ცხოვრებას არც გავურბი, არც ვემალები... როგორ მიხვდები შენ ჩემს გრძნობას, ანდა იარას? მე გულზე ისეც ბევრმა დარდმა გადამიარა... მაგრამ რა იცი ვის ეკუთვნის ეს ჩემი დარდი, იქნებ არავის აღარ ვუთხრა: მეც შემიყვარდი!... წუხელ ნამთვრალევს ბევრი ლექსი დამიწერია... ერთ ლექსზე შენი სახელიც კი წამიწერია... იქნებ დამწერმა, წამკითხავმაც იქნებ ინანოს, ...იქნებ ამ გულმა სიყვარული დაიგვიანოს... იქნებ უეცრად მე ცრემლებმაც კი მომაკითხონ... ალბათ ვერაფრით გავიხსენებ წარსულს, რომ მკითხონ... ხშირად ტაძარში შესულს ლოცვად ჩამძინებია... დამმძიმებია ეს ცხოვრება, დამმძიმებია... ასე არასდროს მიფიქრია მე ცხოვრებაზე... ჩავფიქრებულვარ, ვერც კი ვხვდები ვისზე ან რაზე... ლექსი დავწერე არც კი ვიცი უკვე რამდენი... მონანიებად ჩამითვალეთ სიტყვა ამდენი... წუხელ... ნამთვრალევს... ბევრი ლექსი დამიწერია... მაგრამ არ ვიცი მე გრძელი გზა თუ მიწერია...
ღამით როდესაც სუყველას ძინავს მე ხიდთან ვხვდები პატარა გოგოს, მას გონია რომ მე იგი მიყვარს, მე მხოლოდ მისი თვალები მომწონს. ჩემი ტუჩები მის თვალს ეხება, იგი კრთის, როგორც ჩიტი პატარა, იმ ღამეს მე მას ვაჩუქე კოცნა, რომელიც კუბოს კარამდე ატარა. და ისე მოკვდა, რომ ვერ გაიგო, მე ის მომწონდა და არ მიყვარდა, მაგრამ მე მაინც სულ მის საფლავზე, ლამაზ ყვავილთა კონა მიმქონდა. და ერთხელ როცა ყვავილი დავდე, დაღლილ დაქანცულს, უკვე დაკარგულს, ბრწყინვალე თვალზე შევნიშნე ცრემლი, თურმე სტიროდა წარსულ სიყვარულს. და მე იმ დღიდან სხვა ქალი მძულდა, დროს მე მივყავარ და მე დრო მიმყავს. ხალხო გაიგეთ მე ის გოგონა ცოცხალი მომწონდა მკვდარი კი მიყვარს
მე ძველ კალენდარს ვინახავ ისევ, როგორც საყვარელ დღიურის ფურცელს, უკან გადმოვშლი მგონია ისევ, რომ წარსულ დღეებს ვიხილავ უცვლელს... თითქოს ხატის წინ იდგეს მლოცველი, მე ძველ კალენდარს დავცქერი ისე, თითქოს გადმოვშლი დღეებს მოცელილს, და შენ შეგხვდები ხელახლა ისევ... თითქოს კვლავ იგრძნობ მაისის სუნთქვას, ახალგაზრდობაც მოვა მეორედ, თითქოს მაგ ტუჩებს ჩემთვის რაც უთქვამთ ახლაც ლექსივით გამიმეორებ... გული გაყინა ამ სიმარტოვემ, გიჟივით ვეძებ ნაცნობ თარიღებს, ასე მგონია თუ კი გიპოვი მოხვალ და გულის კარებს გამიღებ... მე ძველ კალენდარს ვინახავ ისევ, როგორც უწინდელ ფსალმუნის ფურცელს, უკან გადმოვშლი მგონია ისევ, პირველ სიყვარულს შევხვდები უცვლელს
აი სად შევხვდით ვით ღამისთევა... მე კი თურმე სად დამღამებია შენ რომ გიყვარდა ის ქალი მე ვარ... შენ უიმედოთ არ გყვარებია.. მე ახლა შენ წინ დაჩოქილ ვდგავარ, ვუმზერ მაგ თვალებს და მაგ იარებს,- შენ რომ ეძებდი ის ქალი მე ვარ, მითხარი ხომ არ დავიგვიანე? თუმცა უსიტყვოდ დამუნჯდა ენა, მე უშენობის დაღი მატყვია, შენ რომ გინდოდა ის გული მე მაქვს ვიცი სხვა გული არც გინატრია შენ ეძახოდი შორს, შორით წასულს და ხმა ქარიშხალს ჩაუქროლია შენ ეძახოდი ვიღაცა ასულს და ჩემს მეტს არვის გაუგონია. მე ახლა შენ წინ დაჩოქილ ვდგავარ.. ვუმზერ მაგ თვალებს და მაგ იარებს, შენ რომ ეძებდი ის ქალი მე ვარ- მაგრამ ვაი რომ დავიგვიანე!!!.....
ვიცი, გიყვარვარ ძლიერ, და ეს არ მყოფნის, კარგო, მინდა მხედავდე სიზმრეთს, ჩემზე ფიქრობდე მარტო. ვიცი, გახსოვარ მუდამ და მინდა უფრო მეტი, მე მაღმერთებდე მინდა, გჯეროდეს მხოლოდ ჩემი. ვიცი, ჩემი ხარ, კარგო, მაგრამ ეს როდი კმარა? მხოლოდ სიყვარულს არ გთხოვ, მეტის ღირსი ვარ ალბათ. მინდა მნატრობდე მარად, უჩემოდ ვეღარ ძლებდე, ამ ყველაფერს გთხოვ, რადგან დღეს მე უშენოდ ვერ ვძლებ
მიყვარხარ, როგორც დღეს ღამე უყვარს მიყვარხარ, როგორც მზეს მთვარე უყვარს, მიყვარხარ, როგორც ცას მიწა უყვარს მიყვარხარ, როგორც ზღვას ღელვა უყვარს მიყვარხარ, როგორც ქარს ქროლვა უყვარს მიყვარხარ, როგორც ჩიტს ფრენა უყვარს მიყვარხარ, როგორც თევზს ცურვა უყვარს მიყვარხარ, როგორც მხეცს თავისუფლება უყვარს მიყვარხარ, როგორც თოვლს დნობა უყვარს მიყვარხარ, როგორც პოეტს მუზა უყვარს მიყვარხარ, როგორც მხატვარს ფუნჯი უყვარს მიყვარხარ, როგორც მუსიკოსს ინსტრუმენტი უყვარს მიყვარხარ, როგორც ხელოვანს გამოფენა უყვარს მიყვარხარ, როგორც მებაღეს ბაღი უყვარს მიყვარხარ, როგორც ადამს ევა უყვარს, მიყვარხარ, როგორც კაცს ქალი უყვარს, მიყვარხარ, როგორც ბიჯს გოგო უყვარს.... მიყვარხარ........ მე დავწერე, მართალია ცოთა ურითმოა, მარგამ... მიყვარდა და დავწერე...
მე შენს სახლის წინ თავს მიხრიდნენ თეთრი ვარდები, მანუგეშებდნენ დაუცადე შეუყვარდები, ვინ იცი იქნებ გიყვარდი და გრძნობას მალავდი, მე კი შენს სახლის წინ მოლოდინში გავჭაღარავდი.
შევალ ტაძარში, ავანთებ სანთელს, დავმალავ თვალებს ცრემლებით სავსეს, შენს მოლოდინში დავითვლი წამებს, შენს სადღეგრძელოს ბოლომდე დავლევ. მე თან დამდევენ შენი ლანდები, არ მასვენებენ შენი თვალები სულით გავები ტანჯვის მახეში თავს არ მანებებს გრძნობა თავხედი. ოხ, რა ძნელია ფუჭი ლოდინი, რატომ დამადე გულზე ბორკილი, რატომ დამტოვე დარდით მოსილი. დამღალე ძლიერ და მაინ გელი, იმედი გაქრა და მაინც გეტყვი: გჯეროდეს ერთის - ვლოცულობ შენთვის და ისევ გეტყვი - გფარავდეს ღმერთი.
დღე, დღეს მისდევს ღამე, ღამეს, ფიქრი, ფიქრს და წამი წამს. თვალზე ცრემლი მომადგება ფიქრი შენსკენ წამიყვანს, ღმერთს ვავედრებ ჩვენს სიყვარულს, გული ჩუმად ატირდა, ამ სიყვარულს გეფიცები მე შენს მეტი არვინ მყავს, ჩუმად ისევ მოვალ შენთან სიზმრრად გეტყვი მიყვარხარ მერე ჩუმად გაგეცლები. და შენ მე ვეღარ მნახავ ვიცი ალბათ ოდეს გნახავ, ოდეს ისევ შევხვდებით, შენ კი გვერძე ჩამიქრომებ. და არც კი შეჩერდები რადგან შენს გულს სულ სხვა უყვარს და უკვე სულ სხვას ეტრფი მე კი შენ არც გახსოვარ და აღარც გესიზმრები.
ჩემი სურვილი რომ ყოფილიყო, ფეხს არ დავდგავდი ცოდვილ მიწაზე. არ გავჩნდებოდი, არ ვიცხოვრებდი, არ ვისუნთქებდი, დღეს ამ მიწაზე. მაგრამ განგებამ, ასე ინება და მე აქა ვარ, დღეს ამ მიწაზე, უსიყვარულოდ და უიმედოდ, დავეხეტები ცალი მიწაზე. ღმერთო ძლიერო, შენ შეისმინე, ჩემი ვედრება, დრეს ამ მიწაზე. ნუ მიმატოვებ,უსიყვარულოდ და უიმედოდ, ცალს ამ მიწაზე მარტო დამტოვა მე დღეს ცხოვრებამ, მატოს დამადგა მძიმე უღელი, მარტოს მაწვალებს გადასარჩენად, მარტო ვდგევარ და ვინმეს მოველი. რატომ გამწირა ასე ცხოვრებამ?! რატომ დამტოვა მარტო, ეული?! რატომ არ მომცა მე სიყვარული, რომ გამიმთელოს გული სნეული?! გაივლის წლები, დრო შეიცვლება, მარტო დავრჩები, ისევ წყეული. ასე ყოფილა ეს ბედისწერა, უნდა დამტოვოს მუდამ ეული...........
მინდა ჩაგიხუტო მაგრად, მინდა რაღაც გითხრა ყურში, მაგრამ მე უშენოდ ვდგავარ და შენს ნაფეხურებს ვკოცნი. ისევ მომენატრე ძლიერ, ისევ ამედევნე ფიქრად ჩუმად გელოდები მაგრამ, ვაი რომ ვერ გხედავ სიზმრად. ვიცი უშენობა მომკლავს, ვიცი დავიღვრები ცრემლად, მე შენს ნაფეხურებს ვკოცნი და ფიქრებს მოვყავარ შენთან
სანთელი იწვის, სანთელი დნება, ჩემი ფიქრები უკვალოდ ქრება, ნაღველი ისევ ჩემს გულში რჩება და ეს ოცნებაც კვლავ ქარს მიჰყვება. სანთელი დნება და ფიქრი რჩება, სიქუმე დგება და ღამე კრთება, ღამის წყვდიადში ცა იძირება და ეს ოცნება უსიტყვოდ კვდება
მითხარი რამე, თორემ მე გეტყვი, რა უფეროა უშენო დღე და რა წყეული უშენო ღამე, მითხარი რამე! მითხარი რამე, თორემ მე გეტყვი, როგორ ვივიწყებ შენეულ წყენას, როგორ ვიტკიებ უშენო წამებს, მითხარი რამე! მითხარი რამე, თორემ მე გეტყვი, როგორ გიცდიდი, როგორ გელოდი, როგორ ვიცრემლე, როგორ ვეწამე, მითხარი რამე! მითხარი რამე, თორემ სულ მალე, დაგავიწყდები, მითხარი რამე!
სულ მელანდები და ვერ ვხვდები რა მემართება, რად ამედევნა აჩრდილივით შენზე ფიქრები... იქნებ ღიმილი, მწველი მზერა, ხმა მენატრება, ალბათ მჭირდები, უსაშველოდ, ძლიერ მჭირდები! ციურ ფერებში დავინახე შენი ხატება, მსურდა ოცნებით ღრუბლებს ზევით გამოვყოლოდი... ჩვენს სურვილებში ვერ ვიპოვე რამე მსგავსება და აქ, მიწაზე უიმედოდ, მაინც გელოდი... დრო გადიოდა, მე გელოდი, ისევ გელოდი, დღეთა დინებამ ვერ წაშალა ძველი ფიქრები... როგორ მინდოდა წუთით მაინც გვერდზე მყოლოდი... მჭირდები კარგო, ტკივილამდე, ძლიერ მჭირდები!
გათენდა დილა უშენოდ ბნელი და ვეღარ ვხედავ შენს ლამაზ თვალებს შენს ცისფერ თვალებს, თვალებს რომლებმაც ჩემს გულსა და სულში დაისადგურეს. მინდა შეგეხო, მაგრამ წახვედი და ვეღარ გნახავ მე ზაფხულამდე ისიც არ ვიცი დანამდვილებით მოვა თუ არა ეს წუთი ჩემთვის წუთი რომელსაც ასე ველი მე ველი ყოველდღე ფიქრსა და ცხადში ვიდრე არ მოვა ჩვენი შეხვედრის შენი დანახვის ბედნიერება.
სიყვარული ჩემია, სიცოცხლე კი _ შენი. ადრე რომ არ დავბერდეთ, გვინდა ბევრი ფერი. ბინდდება, მზე ჩადის სიყვარულის დევნით. ამ სიცოცხლის სანაცვლოდ შენ სიყვარულს ელი. შენთვის დამიფენია სიყვარული ფერხთით. ყველა ბოროტებისგან დაგვიფარავს ღმერთი
მე სულ მეგონა არ ვიყავი ჩვეულებრივი, არავინ მგავდა თუ არავის არ ვგავდი.. ვეძებდი რაღაც სასწაულს და არარსებულს, და შენ უბრალოს და ჩვეულებრივს თურმე გკარგავდი…
უკაცრავად მაპატიეთ სითავხედე, ვხედავ ჩქარობთ მაგრამ უნდა დაგაყოვნოთ, ვერ მიცანით? ვერც ვერაფრით მიგახვედრეთ? თქვენი ხსოვნის ნაწილი ვარ ქალბატონო. რატომ შეკრთით? ღაწვებს ფერი დაკრავთ თეთრი, ნუთუ თქვენში ძველი გრძნობა კვლავ ბატონობს? გამოცვლილხართ თუმც თვალები ძველებურად, მეამიტი შეგრჩენიათ ქალბატონო. როგორა ვარ? რას ვაკეთებ? რად არ მკითხავთ, ცოლიც მყავს და შვილიც უნდა გავათხოვო, დღეს ყველაფერს ერთად გეტყვით რაც არ მითქვამს, ახლა მაინც მომისმინეთ ქალბატონო. თქვენს წინაშე თუკი რამე დავაშავე, ამიხსენით, მიმანიშნეთ, არ დამზოგოთ. საკუთარ თავს ჩათვლით ალბათ დამნაშავედ, სინანული გვიანია ქალბატონო. ეს ცხოვრება ბილიკია ეკლიანი, ზოგი დარდის ლუკმას ეძებს სამახსოვროდ, არ მოგბეზრდათ, მარტოდ მარტო ხეტიალი? გულახდილად მიპასუხეთ ქალბატონო? მაგ სიმკაცრით და უზომო სიამაყით, რა მოიგეთ რა საჩუქარს ელით ბოლოს, მენანებით ლოდინით და დარდით დაღლილს, სიბერეც რომ შეგპარვიათ ქალბატონო. და დრო დადგა უკვე ჩვენი განშორების, ქედს მოგიხრით მაგ სიტყვების სამახსოვროდ, გახსოვს მაშინ თვალს რომ ვეღარ გაშორებდით? ახლა კიდევ,.. რა გატირებთ ქალბატონო? თუ გიყვარდით ამიხსენით რატომ დამგმეთ, დღეს ვინა გყავთ პატრონი ან საპატრონო? მომიტევეთ კიდევ ერთხელ პატტივს დაგდებთ, და სახლამდე მიგაცილებთ ქალბატონო.
ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარდა ძლიერ, მაგრამ ჩვენს შორის სიშორე ჩადგა... მე დავიჩაგრე ცხოვრების მიერ და გადაწყვეტის საკითხი დადგა. დრო გადიოდა მე შენ გელოდი, მჯეროდა ოდესმე დაბრუნდებოდი, დრო გადიოდა შენ კი არ ჩანდი.. წინ მენგრეოდა ცხოვრების ხიდი.. მთელი ამ დროის განმავლობაში მე შენ გიხსენებ,ფიქრებით ვტკბები, "ნუთუ არასდროს არ დაბრუნდები??" თავს ვიტანჯავდი მე ამ კითხვებით. თვალები ცრემლით მევსება ნელა, მერამდენეჯერ ვინ იცის ნეტავ? მე აღარ მინდა აჩრდილის დევნა, დამიბრუნდები მე ამის მჯერა.
აღარ მიყვარხარ! მორჩა, დამთავრდა მეყოფა კარგო უაზრო სევდა, მე აღარა მსურს გელოდო ისევ ჩემი არა ხარ და ამას ვხედავ. ვიცი მწარეა ახლა ეს წამი ახლა ცრემლები მისველებ სახეს მე მირჩევნია ახლა ვიტანჯო ასეთი ტანჯვა სხვაც ბევრი ვნახე. ვიცი ფიქრები წარსულში შენზე ძნელი იქნება, ათოვს ნაკვალებს, მე ჩამოგშორდი გაგიშვი შორს და... ასპარეზს ვუთმობ ახლა სხვა ქალებს. შენ კი ეძიე რასად ეძებდი რაც შენ ჩემს გულში ვერ დაინახე მე დაგივიწყებ არ გაგიხსენებ მაგრამ მე მაინც მახსოვს ეაგ სახე...
დაქროდა ქარი შენს ქუჩაზე და იყო სევდა, ჩემი გონება შენს სურთებს შეშლილი ხევდა, გული ტიროდა უსაშველოდ ენატრებოდი, მე უბედური ცის ცრემლებსაც ვებრალებოდი. დღესაც ვერ შევძლებ გავცე პასუხი მე ამ შეკითხვას, მთვარიან ღამეს დაგელოდები ძალიან დიდხანს, ვპიქრობდი შენზე ვოცნებობდი ვჩქარობდი ნახვას, შენ არ მოხვედი და წაართვი ფრთები ჩემს ნათქვამს. იქნებ არ გახსოვს ჩემი სითბო ნაზი ფერება, და ჩემს მაგივრად იქნებ უკვე სხვა გეფერება, იქნებ შენ უკვე სხვისი ბაგის ამბორით თვრები, და მე კი შენი ცხოვრებიდან უკვალოდ ვქრები.
გზაჯვარედინზე შეჩერდა ღამე, და უსასოო ატირდა მიწა, მინდოდა მისი ბინძური ჩქამი, გადამეხსნა და გადამეფხრიწა. ქარში ისმოდა რეკვა ზარების, სადღაც ტიროდნენ კვლავ მგლოვიარეთ, აღარ მჯეროდა ზეცის კარების, და მეც ავტირდი ავტირდი მწარეთ. გზაჯვარედინზე შეჩერდა რამე, ეწამა მანაც ვერ ნახა ლხინი, ეწამა ღამე და მეც ვეწამე, ჩემიც გამოჩნდა გზაჯვარედინი. რა გვიან მივხვდი სიზმარი იყო, შენი თვალები რომ მე მელოდა, გზაჯვარედინმა გზა რად გამიყო, თუ კი ამ გზაზეც ასე ბნელოდა. მე შენ მიყვარდი და ვერ ხვდებოდი, იმ დღესაც ასე რად მოგესალმე, შენც მიღიმიოდი როცა მხვდებოდი, სანამ არ გაჩნდა ვიღაც მესამე. მის მერე გული ღამეებს ათევს, და შენზე ფიქრებს ნისლის ფერი აქვს, ვიღაც მესამე მე შენს თავს მართმევს, და თითქოს ჩემი სიცოცხლეც მიაქვს.
პანჯრის მინაზე ნამია, გარეთ გაივლი მინდორზე ცვარია, ზღვის კალაპოტში მლაშე წყალია, დღეს მშვენიერი დარია. მის გულში შენზე დარდია, ვერ გაუგია რისი ბრალია. მის გულში შენი ვარდია ვარდს კი ეკლებიც აბია. არც ისე ბევრი დალია, შენზე ფიქრებით მთვრალია, ნეტავი ვისი ბრალია?! მის გონებაში შენი ლანდია, მისი თვალის წინ შენი სახე ხატია, ხოლო მის გულში შენი თვალები ანთია; მისთვის სულერთია რომელი საათია, მისი გული ხომ უკვე გამდნარია. მხოლოდ ერთი სადღეგრძელო დალია: *ჩემს გულში აი ის ქალია, რომელიც ყველაზე ლამაზია მან მე სულმთლად გადამრია!* ეს გრძნობა ძალზე ნაზია ეს ხომ სარწმუნო ფაქტია. არ უყვარს?!-ეს კი ფარსია. როცა მინაზე ნამია, მინდორზე კი ცვარია, მდინარის კალაპოტებში სულ მტკნარი წყალი ასხია და სულერთია შენთვის გარეთ დარი თუ ავდარია მერწმუნე ეს ყველაფარი ძალიან, ძალზე კარგია.
