მე არ ვიცი რა დავარქვა იმ უცხო ტკივილს, შენ რომ ადგე და წახვიდე მართლა, მე ვიცი მხოლოდ ვერ დაგიწყებ მოთქმას და ტირილს, და ვერ დაგიშლი ვერაფრით წასვლას, შენი დანახვა რომ უდრიდეს ჩემთვის სიცოცხლეს, ვერ დამჯაბნიან, ვერ დამცემენ მაინც ვნებები, მე მეყვარები ისე როგორც არსად არავის, მაგრამ ქუჩაში არასოდეს აგედევნები!!!
მაშინ როდესაც გვერდს ჩამიარე თითქოს ვერ გიცან არც კი მოგხედე, მაგრამ როდესაც ჩემს გზას გასცილდი ვერ მოვითმინე და შემოგხედე, გვერდს გიმშვენებდა ის ახალგაზრდა რომელშიც ასე უცებ გამცვალე, თვალებზე ცრემლი მომდგა მარა მაინც გითხარი "შენ გენაცვალე", არ გეყვარები? რა ვუყოთ მერე, თავს არ მოვიკლავ არ გავგიჟდები, ჟამთა სვლის რბოლას რა შეაჩერებს გაივლის დრო და დამავიწყდები, შენ ძლიერი ხარ? არც მე ვარ სუსტი, შენ ამაყი ხარ? ეგ თვისება ჩემშიაც კმარა, უდარდელი ხარ? გადავიღებ შენგან მაგ ჩვევას, სამაგიეროდ მე გული მაქ და შენ კი არა
შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს, მერი! მერი, იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა, სანდომიან ცის ელვა და ფერი მწუხარე იყო, ვით შემოდგომა! აფეთქებული და მოცახცახე იწოდა ნათელ ალთა კრებული, მაგრამ სანთლებზე უფრო ეგ სახე იყო იდუმალ გაფითრებული. იწოდა ტაძრის გუმბათი, კალთა, ვარდთა დიოდა ნელი სურნელი, მაგრამ ლოდინით დაღალულ ქალთა სხვა არის ლოცვა განუკურნელი. მესმოდა შენი უგონო ფიცი... მერი, ძვირფასო! დღესაც არ მჯერა... ვიცი წამება, მაგრამ არ ვიცი: ეს გლოვა იყო თუ ჯვარისწერა? ლოდებთან ვიღაც მწარედ გოდებდა და ბეჭდების თვლებს ქარში კარგავდა... იყო ობლობა და შეცოდება, დღესასწაულს კი ეს დღე არ ჰგავდა. ტაძრიდან გასულს ნაბიჯი ჩქარი სად მატარებდა? ხედვა მიმძიმდა! ქუჩაში მძაფრი დაჰქროდა ქარი და განუწყვეტლად წვიმდა და წვიმდა. ნაბადი ტანზე შემოვიხვიე, თავი მივანდე ფიქრს შეუწყვეტელს; ოჰ! შენი სახლი! მე სახლთან იქვე ღონე-მიხდილი მივაწექ კედელს. ასე მწუხარე ვიდექი დიდხანს და ჩემს წინ შავი, სწორი ვერხვები აშრიალებდნენ ფოთლებს ბნელხმიანს, როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები. და შრიალებდა ტოტი ვერხვისა, რაზე - ვინ იცის! ვინ იცის მერი! ბედი, რომელიც მე არ მეღირსა - ქარს მიჰყვებოდა, როგორც ნამქერი. სთქვი: უეცარი გასხივოსნება რად ჩაქრა ასე? ვის ვევედრები? რად აშრიალდა ჩემი ოცნება, როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები? ან ცას ღიმილით რად გავცქეროდი, ან რად ვიჭრდი შუქს მოკამკამეს? ან „მესაფლავეს" რისთვის ვმღეროდი, ან ვინ ისმენდა ჩემს „მე და ღამეს"? ქარი და წვიმის წვეთები ხშირი წყდებოდნენ, როგორც მწყდებოდა გული და მე ავტირდი - ვით მეფე ლირი, ლირი, ყველასგან მიტოვებული.
თვალებში ანთია მწვანე ცრემლები, სულში მოლოდინის რეკავენ ზარები, რატომ ააყვავა აპრილმა ატმები, თუ შენ არასდროს არ გეყვარები? გაქრა სიზმარივით მწვანე ზმანება და მინდა შემოგჩივლო, თუ რარიგ მარტო ვარ, ფიქრმა და ოცნებამ, შენმა სიყვარულმა, სუყველამ სუყველამ უღმერთოდ დამტოვა... ალბათ გაზაპხულიც უშენოდ გაივლის, დამრჩება ტკივილი, დარდი და ზმანება, ალბათ სხვები მოვლენ, ვინ იცის? ვინ იცის? მე მაინც ამატირებს შენი მონატრება....
minda rom Zalian lamazad miyvarde, da Senc ocnebebSi Rameebs aTevde, minda rom Sens gverdSi sicocxles vficavde, da Senc monatrebis wyvil sanTels anTebde. minda rom riJraJi SeniT modiodes, SenTvis igugunun am qveynad zarebma, Sens gverdSi wuTebi aRar gadiodes, da mwuxri gafanton mZvinvare qarebma. minda rom sicocxle sikvdilze gavcvalo, da SeniT movides Cemi aRsasruli, Tasi siyvarulis bolomde davcalo, da Tundac es iyos mware dasasruli. minda rom miyvarde, Zalian, Zalian, Sens gverdSi viyo da sul menatrebode, minda Citi iyo da me ki galia, da Sens nafexurebs mtvrad vegebebode. minda salocavSi 100 jer davifico, da Tu saWiroa gTxovo patiebac, minda rom Cems irgvliv yvelas davumtkico, rom ar uweriaT grZnobebs gacieba.
აღარ მაძინებდა მზერა ალმაცერი, ხალიანი ტუჩი... მკლავი ანაცერი.. მზის და ცხელი ქვიშის ვნებით ატკეცილი ტალღებს მოაპობდა ტანი კალმახური. თვალებს ჩავკიდებდი წყალში ანკესივით და შინ ვბრუნდებოდი, როგორც გალახული.. ზღვა ღელავდა, თრთოდა, ტალღებს შლიდა მწვანედ, გახველ ნაპირზე და ღელვაც გაიტანე. განა ბევრი მინდა... ჰოი, დავიქანცე, ბევრი თეთრი ღამე ზღვასთან გადავფურცლე, მოვიდოდი მხოლოდ და შენს აცრილ მკლავზე თითებს დავაწყობდი, როგორც სალამურზე
ერთ დროს, ერთ ადგილს, ერთსა მიწაზე, ღმერთი რომ ჰქმნიდა ერთსა სინაზეს, არვის სჯეროდა, არვინ ელოდა მის გამარჯვებას დედამიწაზე სინაზეს ერქვა რწმენა, დიდება, არავის სურდა მისი მიღება, მაგრამ ქართველნმა იგი იწამეს და პატივისცეს ღმერთის სიმართლეს, ღმერთმა დალოცა ქართველი ხალხი და გადმოასხა მათ მადლი წმინდა, საქართველოა ჩვენი სამოთხე, ეს დაგვიბარა წმინდათა წმინდამ
"წამებაჲ წმიდისა შუშანიკისი, დედოფლისაჲ" და აწ დამტკიცებულად გითხრა თქუენ აღსასრული წმიდისა და სანატრელისა შუშანიკისი: I. იყო, მერვესა წელსა სპარსთა მეფისასა, კარად სამეფოდ წარემართა ვარსქენ პიტიახში, ძჱ არშუშაჲსი, რამეთუ პირველ იგიცა იყო ქრისტიანე, ნაშობი მამისა და დედისა ქრისტიანეთაჲ. და ცოლად მისა იყო ასული ვარდანისი, სომეხთა სპაჲსპეტისაჲ, რომლისათჳს-ესე მივწერე თქუენდა, მამისაგან სახელით - ვარდან, - და სიყუარულით სახელი მისი - შუშანიკ, მოშიში ღმრთისაჲ, ვითარცა-იგი ვთქუთ, სიყრმითგან თჳსით. და უკეთურებისა მის სახისა ქმრისა მისისაჲსა მარადის გულს-ეტყჳნ და ევედრებინ ყოველთავე ლოცვის-ყოფად მისთჳს. რაჲთამცა ცვალა იგი ღმერთმან სახისა მისგან უგუნურებისა და იქმნამცა გონიერებასა ქრისტესსა. ხოლო ამის უბადრუკისა და სამგზის საწყალობელისა ვარსქენისი ვითარმე ვინ თქუას ყოვლად განწირულისაჲ, ვითარ-იგი განაგდო სანატრელი სასოებაჲ ქრისტესი, ანუ ვინ არა სტიროდის მას, რომელსა არცა ჭირი ეხილვა, არცა შიში, არცა მახჳლი, არცა პყრობილებაჲ ქრისტესთჳს?! რამეთუ რაჟამს წარდგა იგი წინაშე სპარსთა მეფისა, არა თუ პატივისა მოღებისათვის, არამედ ძღუნად თავსა თჳსსა შესწირჳდა მეფისა მის მიმართ, უვარის-ყოფითა ჭეშმარიტისა ღმრთისაჲთა და თაყუანის-სცემდა ცეცხლსა, რამეთუ ყოველით კერძოვე თავი თჳსი ქრისტეჲსგან განაგდო. ხოლო საწყალობელი ესე ცოლსა ითხოვდა სპარსთა მეფისაგან, რაჲთამცა სათნო-ეყო მეფესა, და ესრეთ ეტყოდა, ვითარმედ: „რომელი-იგი ბუნებითი ცოლი არს და შვილნი, იგინიცა ესრევე მოვაქცინე შენსა სჯულსა, ვითარცა-ესე მე". ამას უქადებდა, რომელი-იგი არა აქუნდა ჴელთა შუშანიკისაგან. მაშინ განიხარა მეფემან და ბრძანა ცოლად მისა ასული მეფისაჲ. II. და იჯმნა მეფისაგან სპარსთაჲსა პიტიახშმან. და ვითარცა მოიწია იგი საზღვართა ქართლისათა, ქვეყანასა მას ჰერეთისასა, ზრახვა-ყო, რაჲთა აუწყოს და წინამიეგებნენ მას აზნაურნი და მისნი ძენი და მსახურნი მისნი, რაჲთა მათ გამო, ვითარცა გუელი, სოფლად შევიდეს. და წარმოჰმართა საიდასპანოჲთა ცხენითა მონაჲ თჳსი. და ვითარცა მოვიდა დაბასა, რომელსა სახელი ჰრქჳან ცურტავ. და ვითარცა მოიწია და შევიდა წინაშე შუშანიკისა, დედოფლისა ჩუენისა, კითხვაჲ ჰრქუა, ხოლო სანატრელმან შუშანიკ, ვითარცა წინაჲსწარმეტყუელმან ჰრქუა: „უკუეთუ სულითა ცხოველ არს იგი, ცოცხალმცა ხართ, იგიცა და შენცა. უკუეთუ სულითა მომკუდარ ხართ, მოკითხვაჲ ეგე შენი შენდავე მოიქეცინ!". ხოლო კაცმან მან ვერ იკადრა სიტყუად მისა. ხოლო წმიდაჲ შუშანიკ აფუცებდა და ჰკითხჳდა დამტკიცებულად. ხოლო კაცმან უთხრა მართალი და ჰრქუა, ვითარმედ: „ვარსქენ უვარ-ყო ჭეშმარიტი ღმერთი". ვითარცა ესმა ნეტარსა შუშანიკს, დავარდა ქუეყანასა ზედა და თავსა დამართ სცემდა და ცრემლითა მწარითა იტყოდა: „საწყალობელ იქმნა უბადრუკი ვარსქენ, რამეთუ უვარ-ყო ჭეშმარიტი ღმერთი და აღიარა ატროშანი და შეერთო იგი უღმრთოთა". და აღდგა და დაუტევა ტაძარი თჳსი და ღმრთისმოშიშებით ეკლესიად შევიდა და თანა მიიყვანა სამნი იგი ძენი და ერთი ასული და წარადგინნა იგინი წინაშე საკურთხეველისა და ესრეთ ილოცვიდა და იტყოდა: „უფალო ღმერთო, შენნი მოცემულნი არიან და შენ დაიცვენ ესენი, განათლებულნი წმიდისაგან ემბაზისა, მადლითა სულისა წმიდისაჲთა, ყოფად ერთ სამწყსო ერთისა მწყემსისა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესა!" და ვითარცა მწუხრისა ჟამი აღასრულეს, სახლაკი ერთი მცირე პოვა მახლობელად ეკლესიასა და შევიდა მუნ შინა სიმწარითა სავსე და მიეყრდნა ყურესა ერთსა და მწარითა ცრემლითა ტიროდა. III. ხოლო ეპისკოპოსი იგი სახლისა მის პიტიახშისაჲ, რომელსა სახელი ერქუა აფოც, არა მუნ იყო, არამედ კაცისა ვისამე წმიდისა ვანად მისრულ იყო კითხვად რაჲსამე სიტყჳსა. და მეცა, ხუცესი დედოფლისა შუშანიკისი, თანავჰყვანდი ეპისკოპოსსა მას. და მყის მოიწია ჩუენდა დიაკონი შინაჲთ და გჳთხრა ჩუენ ესე ყოველი - მოსლვაჲ პიტიახშისაჲ და საქმენი დედოფლისანი. ხოლო ჩუენ აღვივსენით მწუხარებითა და დიდითაი ტირილითა ვტიროდეთ განმწარებულნი ცოდვათ ჩუენთა წარმოჩინებისათჳს. ხოლო მე ვიჯმენ ადრე და მივიწიე დაბასა მას, რომელსაცა იყო ნეტარი შუშანიკ. და ვითარცა ვიხილე იგი განმწარებული, მეცა ვტიროდე მის თანავე. და ვარქვი ნეტარსა შუშანიკს: „ღუაწლსა დიდსა შესლვად ხარ, დედოფალო! ეკრძალე სარწმუნოებასა ქრისტესსა, ნუ-უკუე მტერმან, ვითარცა სრსჳლმან, საძოვარი პოოს შენ თანა". ხოლო წმიდამან შუშანიკ მრქუა მე: „ხუცეს, და მეცა დიდსა ღუაწლსა განმზადებულ ვარ". და მე ვარქუ მას: „ეგრჱთ არს. მჴნე იყავ, მოთმინე და სულგრძელ". ხოლო მან მრქუა მე: „ჩემდა მარტოჲსა არიან ჭირნი ესე!" ხოლო მე ვარქუ მას: „ჭირნი შენნი ჭირნი ჩუენნი არიან და სიხარული შენი სიხარული ჩუენი არს. ჩუენი არა ხოლო თუ დედოფალი ოდენ იყავ, არამედ ჩუენ, ყოველთა, ვითარცა შვილთა, გუხედევდ". და ვარქუ მე სანატრელსა მას: „ხუაშიადადრე, ვითარ გეგულების, მითხარ მე, რაჲთა უწყოდი და აღვწერო შრომაჲ შენი". ხოლო მან მრქუა მე: „რასა მკითხავ ამას?" დ მე მიუგე და ვარქუ მას: „მტკიცედ სდგაა?" და მან მრქუა მე: „ ნუ იყოფინ ჩემდა, თუმცა ვეზიარე საქმეთა და ცოდვათა ვარსქენისათა!" მე მიუგე და ვარქუ მას: „მწარე გონება აქუს მას, გუემასა და ტანჯუასა დიდსა შეგაგდოს შენ". ხოლო მან მრქუა მე: „უმჯობეს არს ჩემდა ჴელთა მისთაგან სიკუდილი, ვიდრე ჩემი და მისი შეკრებაჲ და წარწყმედაჲ სულისა ჩემისაჲ, რამეთუ მასმიეს მე პავლჱს მოციქულისაგან: „არა დამონებულ არს ძმაჲ, გინა დაჲ, არამედ განეყენენ". და მე ვთქუ: „ეგრეთ არს". IV. და ვიდრე ჩუენ ამას სიტყუასა შინა ვიყვენით, კაცი ერთი სპარსი მოვიდა და შევიდა იგი წინაშე ნეტარისა შუშანიკისა, და ტირილით იტყოდა: „ესევითარი სახლი მშჳდობისაჲ ვითარ საწყალობელ იქმნა და სიხარული მწუხარებად გარდაიქცა". ხოლო ზრახვითა იყო იგი ვარსქენისითა და ზაკუვით იტყოდა ამას და უნდა მონადირებაჲ ნეტარისა მის. ხოლო წმიდამან მან ცნა ზაკუვითი იგი ზრახვაჲ მისი და მოიზღუდა თავი მისი მტკიცედ. და შემდგომად სამისა დღისა მოვიდა ვარსქენ პიტიახში. და უთხრა სპარსმან მან ფარულად და ჰრქუა: „მე ვითარ მიცნობიეს, ცოლი შენი განდგომილ არს შენგან. და მე გეტყჳ შენ: ნუ რას ფიცხელსა სიტყუასა ეტყჳ მას, რამეთუ დედათა ბუნებაჲ იწრო არს". და ხვალისა დღე, ვითარ აღდგა პიტიახში, გჳწოდა ჩუენ, ხუცესთა, და მივედით. და სიხარულით შეგჳმთხჳნა და გვრქუა ჩუენ: „აწ ნუ რას მერიდებით მე ნუცა ღა გძაგ". და ჩუენ მიუგეთ და ვარქუთ: „წარსწყმიდე თავი შენი და ჩუენცა წარგუწყმიდენ". მაშინღა იწყო სიტყუად და თქუა: „რაჲსა ჴელ-იწიფა ჩემ ზედა ცოლმან ჩემმან ესევითარისა საქმედ? აწ მივედით და არქუთ, ვითარმედ შენ ჩემი ხატი დაამჴუ. და საგებელსა ჩემსა ნაცარი გარდაასხ. და შენი ადგილი დაგიტევებიეს და სხუად წარსრულ ხარ". ხოლო წმიდამან შუშანიკ თქუა: „არა თუ მე აღმემართა ხატი იგი? და მემცა დავამჴუ! ხოლო მამამან შენმან აღჰმართნა სამარტჳლენი და ეკლესიანი აღაშჱნნა, და შენ მამისა შენისა საქმენი განრჰყუნენ და სხუად გარდააქციენ კეთილნი მისნი. მამამან შენმან წმიდანი შემოიხუნა სახიდ თჳსა, ხოლო შენ დევნი შემოიხუენ, მან ღმერთი ცათაჲ და ქუეყანისაჲ აღიარა და ჰრწმენა, ხოლო შენ ღმერთი ჭეშმარიტი უვარ-ჰყავ და ცეცხლსა თაყუანის-ეც, და ვითარცა შენ შემოქმედი შენი უვარ-ჰყავ, ეგრეცა მე შენ შეურაცხ-გყავ. და, თუ მრავალი ტანჯვაჲ მოაწიო ჩემ ზედა, მე არა ვეზიარო საქმეთა შენთა!" ხოლო ჩუენ ესე ყოველი მიუთხართ პიტიახშსა. ხოლო მან განიწყო გული და იბრდღუენდა მისთჳს. V. მერმე მიავლინა ჯოჯიკ, ძმაჲ თჳსი, და ცოლი ჯოჯიკისი, ძმის ცოლი თჳსი, და ეპისკოპოსი სახლისა თჳსისაჲ და ჰრქუა მათ: „ესრეთ არქუთ: აღდეგ და მოვედ ადგილსა თჳსსა და ნუ ეგევითარი გონებაჲ გიპყრიეს, უკუეთუ არა, თრევით მოგითრიო!" და ვითარ მიიწინეს და შევიდეს წინაშე დედოფლისა და მრავალსა დასაჯერებელსა სიტყუასა ეტყოდეს მას, მაშინ წმიდამან შუშანიკ ჰრქუა მათ: „კაცნო ბრძენნო, თქუენ კეთილად იტყჳთ, გარნა ნუ დაგიჯერებიეს, თუმცა მე მისა ცოლადღა ვიყავ. მეგონა მე, ვითარმედ იგი ჩემდა მოვაქციო და ღმერთი ჭეშმარიტი აღიაროს, და აწ მე მაიძულებთ ამას ყოფად?! ნუ იყოფინ ესე ჩემდა! და შენ, ჯოჯიკ, არღარა ჩემი მაზლი ხარ და არცაღა მე შენი ძმისცოლი, არცა ცოლი შენი დაჲ ჩემი არს, რომელნი მის კერძო და მისთა საქმეთა ზიარ ხართ". ჰრქუა მას ჯოჯიკ: „უწყი მე, აწ მოავლინნეს მსახურნი და თრევით წარგიყუანოს შენ". ხოლო წმიდამან შუშანიკ ჰრქუა: „უკუეთუ შემკრას და მითრიოს, მიხარის, რამეთუ მით სახითა იყოს განჩინებაჲ ჩემი მისგან". და ვითარცა ესმა ესე მისგან, ცრემლოოდეს ყოველნი და ჯოჯიკ აღდგა და ცრემლით გარე განვიდა.ხოლო წმიდამან შუშანიკ ჰრქუა ეპისკოპოსსა: „ვითარ მეტყჳ მე დაჯერებად ჩემდა, რამეთუ მან ღმერთი უვარ-ყო?!" ხოლო ჯოჯიკ ევედრებოდა და ეტყოდა: „დაჲ ჩუენი ხარ შენ, ნუ წარსწყმედ სახლსა ამას სადედოფლოსა". ჰრქუა მას წმიდამან შუშანიკ: „უწყი, ვითარმედ დაჲ ვარ და ერთგან განზრდილნი, ხოლო მაგას ვერ ვჰყოფ, ვითარმცა მოსისხლეობაჲ იქმნა, და თქუენ ყოველნი თანამდებ იქმნენით". და ვითარცა ფრიად აურვებდეს მას, აღდგა წმიდაჲ და ნეტარი შუშანიკ და თანაწარიტანა ევანგელჱ თჳსი, და ტირილით ესრჱთ იტყოდა: „უფალო ღმერთო, შენ უწყი, ვითარმედ მე გულითად სიკუდილდ მივალ". ესე თქუა და წარვიდა მათ თანა, და თანაწარიტანა ევანგელჱ თჳსი და წმიდანი იგი წიგნნი მოწამეთანი. და რაჟამს შევიდა იგი ტაძარსა მას, არა დაჯდა იგი თჳსსა მას გალიაკსა, არამედ სენაკსა შინა მცირესა. და აღიპყრნა ჴელნი თჳსნი ზეცად წმიდამან შუშანიკ და თქუა: „უფალო ღმერთო, არცა მღვდელთაგანი ვინ იპოვა მოწყალჱ. არცა ერისა კაცი ვინ გამოჩნდა შორის ერსა ამას. არამედ ყოველთა მე სიკუდილდ მიმითუალეს მტერსა ღმრთისასა ვარსქენს". VI. და შემდგომად ორისა დღისა მოვიდა მგელი იგი ტაძრად და ჰრქუა მსახურთა თჳსთა: „ოდეს მე და ჯოჯიკ და ცოლმან მისმან ერთად პური ვჭამოთ, ხოლო სხუასა ნუ ვინ უფლიედ ჩუენ თანა შემოსლვად". და რაჟამს შემწუხრდა, მოუწოდეს ცოლსა ჯოჯიკისსა და ინებეს ერთად პურისა ჭამაჲ, რაჲთამცა მოიყვანეს წმიდაჲ შუშანიკცა. და ვითარცა მოიწია ჟამი პურისაჲ, შევიდეს ჯოჯიკ და ცოლი მისი წინაშე წმიდისა შუშანიკისა, რაითამცა მასცა აჭამეს პური, რამეთუ ყოველნი იგი დღენი უზმასა გარდაევლინეს. და ვითარცა მეტად აიძულეს და ძლით წარიყვანეს ტაძრად, ხოლო გემოჲ არარაჲსაჲ იხილა. ხოლო ცოლმან ჯოჯიკისმან მიართუა ღჳნოჲ ჭიქითა და აიძულებდა მას, რაჲთამცა იგი ხოლო შესუა. ჰრქუა მას წმიდამან შუშანიკ რისხვით: „ოდეს ყოფილ არს აქამომდე, თუმცა მამათა და დედათა ერთად ეჭამა პური?!" და განყარა ჴელი და ჭიქაჲ იგი პირსა შეალეწა და ღჳნოჲ იგი დაითხია. მაშინ იყო უჯეროსა გინებად ვარსქენ და ფერჴითა თჳსითა დასთრგუნჳდა მას, და აღიღო ასტამი და უხეთქნა მას თავსა, და ჩაჰფლა, და თუალი ერთი დაუბუშტა. და მჯიღითა სცემდა პირსა მისსა უწყალოდ და თმითა მიმოითრევდა; ვითარცა მჴეცი მძჳნვარჱ, ყიოდა და იზახდა, ვითაცა ცოფი. მაშინ შუელად აღდგა ჯოჯიკ, ძმაჲ მისი, და იბრძოდეს, ვიდრემდის გუემა იგიცა, და თავსა მისსა მოხეთქა, და ჭირით, ვითარცა კრავი მგელსა, გამოუღო ჴელთა მისთა. და ვითარცა მკუდარი, იდვა წმიდაჲ შუშანიკ ქუეყანასა ზედა, და აგინებდა ვარსქენ თესლ-ტომსა მისსა და სახლისა მაოჴრებელად სახელ-სდებდა მას. და უბრძანა შეკრვაჲ მისი და ბორკილთა შესხმაჲ ფერჴთა მისთაჲ. და ვითარცა მცირედ და-რე-სცხრა გულისწყრომისაგან, მოვიდა სპარსი იგი და მჴურვალედ ევედრებოდა მას, რაჲთამცა საკრველთა მათგან განეტევა
... gagrdzeleba
ჯაჭვის ხიდი, ჩვენი ხიდი, ჯაჭვი რაჭა-იმერეთის , ზედ სიცოცხლე ცეკვით მიდის ბალღობი დან - სიბერემდის. მ ის ქვეშ ახლა მეტივეთა მეტი ვური აღარ ისმის, ნეტავ ლექსიც მეტი მეთქვა მეტივე თა საკადრისი. ამ ხიდიდან გავჩნდებოდი ა თი კაცის საფარავში, რი ონს ზურგზე ვახტებოდი, რო გორც ლურჯას ფაფარაშლილს. წლები მდორედ არ წამსვლია და ვერც ახლა გავხდი დინჯი. წყალს ვტაცებდი აბაზიანს, ვით მყვინთავი ზანგის ბიჭი. ვიღაც მიხმობს, გადახტიო, - წყალი როგორც გაკრთობს, კაცო! გადახტი ო, ყაჩაღ რიონს რომ ბალღობაც გამოსტაცო. ჯა ჭვის ხიდი, ჩვენი ხიდი, ჯაჭვი რაჭა-იმერეთის , ზედ სიცოცხლე ცეკვით მიდის ბალღობი დან - სიბერემდის.
ალბათ თვითონ ღმერთი ირჩევს-უცნაური რამეა ქრისტეშობა თითქმის მუდამ საოცარი ღამეა, დეკემბერი დააჭენებს ყინვით ნახატ ეტლებსა ამ ღამით ხომ წამებული ქრისტე იშვა ბეთლემსა. მერე ზეცად აღევლინე არ გიგუეს მიწაზე ნუთუ აღრ დაბრუნდები ცოდვილ დედამიწაზე, ზეცად წასულს უკან მოგყვა ლოცვა ცრემლის დამდენი ქვეყნად ერთი ქრისტე დარჩი და იუდა რამდენი. ალბათ მისთვის გაიაფდა ღალატი და გაცემა ფეზხე დგომა არის ძნელი, ადვილია -- დაცემა! მეც დავრწმუნდი არ გამქრალა ქვეყნად შური და მტრობა მეც მომიწევს ლეონარდოს საიდუმლო სერობა, და წარსული სიზმრად მექცა, მომავალი ოცნებად მეგობარი ვეღარ მიცნობს მნახავს და გაოცდება, ქრისტეშობას სხვა ჩემს გარდა სევდას ვინ დაიბედებს ძველი წელი ხსოვნას მართმევს ახალი კი იმედებს. ქრისტე აღსდა! ქრისტე აღსდგა! ჩემი სული ცას უხმობს ჭეშმარიტად! - კვლავ იუდა ნიშნის გებით მპასუხობს, თუმცა შუბლზე სამარცხვინო მინდა დაღი დავაკრა ჯვარს ვერ ვკადრებ ქრისტეს შემდეგ ზედ იუდა გავაკრა . შერცხვენილი წაწყმედილი ეგდოს ქვეყნად ეთრიოს ხოლო შენზე მრავალ მლოცველს კვლავაც ღამე ეთიოს, რწმენა ძნელად გადარჩება, ხატი უფრო ადვილად ქრისტე აღსდგა ჭეშმარიტად, ქრისტე აღსდგა ნამდვილად.
ხარობს გული, ხარობს გული იმას, რომ დაშორდა გრიგალსა და წვიმას. რომ ლექსთა ცეცხლს გადაშორდა ფერფლი (იყო მსხვერპლი, მაგრამ მსგავსი მსხვერპლი?) სევდიანი თვალს მოშორდა რული, გამოცოცხლდა, გამოცოცხლდა გული. სიხარულით კვლავ წკრიალებს ქნარი (იყო მკვდარი... მაგრამ მსგავსი მკვდარი? )
Rock-i yvelgan da rock-i yoveltvis! Me tqventan diadi txovnit movedi. gtxnvt daixsovnot sityva yoveli rasac me vityvi,rasac movyvebi. Me minda rock-is viqce legendad, me minda xalxma mimigos giji Me minda gitxrat rom me miyvarxart, da musikashi cxovreba midis!!!:))
Every night, someone thinks about you before they go to sleep. At least 15 people in this world love you in some way. The only reason someone would hate you is because they want to be just like you. There are at least 2 people in this world that would die for you. You mean the world to someone. Someone that you dont even know exists loves you. When you make the biggest mistake ever, something good comes from it. When you think the world has turned its back on you , take a second look at whats facing you. Always remember the compliments you received. Forget the rude remarks. So if you are a loving friend, send this to everyone on your list including me...
იმ ქალს, იმ ბერიკაცს გაუმარჯოს, ვისი ცხოვრების გზაც შვეულია, ვისაც არასოდეს გაუმართლდა, მაინც სიხარული შეუძლია. ვისაც იმედები პურად ყოფნის, ვინც მთელ ქვეყანაზე ეულია, ვისაც, სიყვარულით უარყოფილს, სხვისი სიყვარული შეუძლია. იმ ქალს, იმ ბერიკაცს გაუმარჯოს, ვისი სიმღერებიც მწუხარია, ვისაც სიხარული გაუავდრდა, სხვისი გაღიმება უხარია! ვისაც შეუძლია ატირება, მზით და სიკეთით ძლეულია, დიდი შეცოდების პატიება ვისაც დიდსულოვნად შეუძლია! ვისაც უხარია ყველაფერი - ტყეებია თუ ველებია, ვინც ჩვენი მამულის ფერად ფერებს ვერა და ვერაფრით შელევია! ვისაც არასოდეს გაუვარდდა, მაინც იმედებით გრძნეულია, ეს იმ ადამიანს გაუმარჯოს, ვისაც სიყვარული შეუძლია!
За горами, за желтыми долами Протянулась тропа деревень. Вижу лес и вечернее полымя, И обвитый крапивой плетень. Там с утра над церковными главами Голубеет небесный песок, И звенит придорожными травами От озер водяной ветерок. Не за песни весны над равниною Дорога мне зеленая ширь - Полюбил я тоской журавлиною На высокой горе монастырь. Каждый вечер, как синь затуманится, Как повиснет заря на мосту, Ты идешь, моя бедная странница, Поклониться любви и кресту. Кроток дух монастырского жителя, Жадно слушаешь ты ектенью, Помолись перед ликом Спасителя За погибшую душу мою.
როდესაც სევდა კვლავ დაიპყრობს გულის ნაპირებს და მელნის წვეთი კვლავ გაავლებს იისფერ ასოს, მაშინ მაწვება გულზე დარდი, ტირილს ვაპირებ, ყოველი წამი იმ დღეების ჩემს გულში მახსოვს... ჩამავალი მზე ეთხოვება ნაცრისფერ ტალღებს, ის ყოველ ღამე თავს იკლავს და მერე ფეთქდება, რომ გვაგრძნობინოს ბუნებისა ჩვენ სილამაზე, მაგრამ მზის ჩასვლა დღეს რატომღაც ძლიერ ფერხდება აგერ შორიდან დავინახე უცხო ყმაწვილი, იგი მოაპობს ბლანტი სივრცის უფორმო ტალღებს, მირბის უაზროდ, უგზოუკვლოდ, სასოწართვილი და ჰარმონიას ბუნებისას იგი კვლავ არღვევს
როდესაც სევდა კვლავ დაიპყრობს გულის ნაპირებს და მელნის წვეთი კვლავ გაავლებს იისფერ ასოს, მაშინ მაწვება გულზე დარდი, ტირილს ვაპირებ, ყოველი წამი იმ დღეების ჩემს გულში მახსოვს... ჩამავალი მზე ეთხოვება ნაცრისფერ ტალღებს, ის ყოველ ღამე თავს იკლავს და მერე ფეთქდება, რომ გვაგრძნობინოს ბუნებისა ჩვენ სილამაზე, მაგრამ მზის ჩასვლა დღეს რატომღაც ძლიერ ფერხდება აგერ შორიდან დავინახე უცხო ყმაწვილი, იგი მოაპობს ბლანტი სივრცის უფორმო ტალღებს, მირბის უაზროდ, უგზოუკვლოდ, სასოწართვილი და ჰარმონიას ბუნებისას იგი კვლავ არღვევს
მე თუ ავტირდი ამატირებს უშენოდ ყოპნა, ჩემს ბნელ ოთახში ისევ სევდა დაისადგურებს... გამახსენდება შენი ნაზი ტუჩების კოცნა შენი ტკბილი ხმა ჩემს არსებას რომ ანადგურებს შენც ატირდები წამოგივა თვალიდან ცრემლი, გაგახსენდება რას ველოდით და რა გვხვდა წილად, შენი თვალიდან მოწყვეტილი უმანკო ცრემლი დედამიწის გულს გააგვიძებს რომ სძინავს მშვიდად მე შევიყვარე ხმა რომელიც დღესაც ჩამესმის ხმა ვარსკვლავია მიუწვდომლად რომ გვიმზერს ციდან, შენთვის მე ალბატ შემოდგომის მონატრება ვარ... პოთოლცვენისქვეშ მოყოლილი ყვავილი ციდა მაშ ავტირდები ამატირებს კვლავ უშენობა შენც ატირდები,წამოგივა თვალიდან ცრემლი, გაგახსენდება რომ ამ ქვეყნად არსებობს ბიჭი ბიჭი,რომელიც მოუთმენლად შენს ნახვას ელის.
იცი რა მინდა? იცი რა მინდა ჩემ გვერდით იყო მაგრად გყავდე გულში ჩაკრული და ლამაზ სიტყვებს მეუბნებოდე...შენ ხომ გიყვარდა ჩემი სიცილი,ჩემი კოცნა და ჩემი გაბრაზებაც კი და ხშირად მაბრაზებდი ხოლმე... იცი რა მინდა ისევ გიყვარდე და ბედნიერები ვიყოთ ერთად...გახსოვს ჩვები ჩხუბი სულ რაგაც წუთები რომ გრძელდებოდა რადგან მეტ ხანს ვერ ვახერხებდი შენთან გაბუტვას,უშენოდ გატარებული ყოველი წუთი საუკუნედ მეჩვენებოდა... იცი რა მინდა შენთან ერთად სადღაც გადავიკარგო,ოღონდ შენ იყო ჩემ გვერდით და სხვაზე არაფერზე აგარ ვიფიქრებ, შენ ხარ ჩემი ოცნებაც,ჩემი ტანჯვას და დიდი სიყვარული რომელიც არასოდეს არ ამიხდება .... მაგრამ მე მჯერა რომ შენ ლამაზი ცხოვრებით იცხოვრებ და ბედნიერი იქნები მერე რა მოხდა რომ შენ გვერდით ვერ ვიქნები, მე რომ დავიტანჯო შენ კი ბედნიერი იყო გეფიცები უფრო გამეხარდება.... მე ვარ სულელი სიყვარულისგან გაგიჯებული და გონება გამოცლილი... არასოდეს არავინ არ უნდა შეიყვარო ესეთი სიყვარულით, რა იცით რა ხდება,ძლიერ შეყვარებას ყოველთვის მოასწრებ.თავს უნდა გაუფრთხილდე და ეცადო რომ ისეთი ნაბიჯები გადადგა რომ არ ინანო... მაგრამ მე ხომ ის მიყვარს და არ შემიძლია დავიწყება იმის მიუხედავად რომ ვიცი არასოდეს ვიქნებით ერთად...
ხომ შეიძლება გულით გსურდეს და ვერ შეიყვარო მაინც... ხომ შეიძლება გინდოდეს გძულდეს, ვერ შეიძულო მაინც... ხომ შეიძლება ფრთები არ გესხას, ცაში იფრინო მაინც... ხომ შიძლება "ჩემი" არ გერქვას, მაგრამ მიყვარდე მაინც... ხომ შეიძლება ჩემთან არ იყო, შენს სუნთქვას ვგრძნობდე მაინც... ხომ შეიძლება გული გაიყოს და ვსულდგმულობდე მაინც... მაგრამ ოცნებას, მიწიერ სურვილს და სიყვარულის მორევს ვერ გაექცევი, თავს ვერ დააღწევ, დიდი ტკივილი ესაა სწორედ...
შენ და მე ********** ლამაზი ფერებით მე გეფერები ნაზი ბგერებით შენც მეფერები მზე რომ ჩავა და ჩვენ რომ გვღალატობს მთვარე ამოვა ის არ გვღალატობს ხანდახან ერთად როგორ ვთამაშობთ, ხანდახან ცხარედ როგორ ვკამათობთ ხანდახან სხვებსაც როგორ ვაგიჯებთ როცა მოვდივარ გრძნობ ჩემს ნაბიჯებს შენ პამ პამ პარამპა შენთვის ოოო რამდენჯერ მითქვამს რამდენჯერაც გინდა მითქვამს აკორდი შენთვის ოოო რამდენჯერ მითქვამს რამდენჯერაც გინდა მითქვამს აკორდი შენ და მეე შენ თუ გაგაჩინა მზემ შენ და მეე შენ თუ გაგაჩინა მზემ რა გულიანად რა გულიანად რა გულიანად ვმღერით ხანდახან რა გულიანად რა გულიანად რა გულიანად ვმღერით ხანდახან შენ და მეე შენ თუ გაგაჩინა მზემ შენ და მეე შენ თუ გაგაჩინა მზემ რა გულიანად რა გულიანად რა გულიანად ვმღერით ხანდახან რა გულიანად რა გულიანად რა გულიანად ვმღერით ხანდახან როცა მოვდივარ გრძნობ ჩემს ნაბიჯებს შენ როცა მოვდივარ გრძნობ ჩემს ნაბიჯებს შენ!!!
მე რომ შემეძლოს ფუნჯით და კალმით გამოვხატავდი სულის დაგებას, მე მოქანდაკე რომ ვყოფილიყავ შევქმნიდი მხოლოდ შენ ქანდაკებას, ანდა მწერალი რომ ვყოფილიყავ შენ მოგიძღვნიდი რომანს იმხელას, მე მომღერალი რომ ვყოფილიყავ შენზე დავწერდი ყველა სიმღერას, მეფე რომ ვიყო მეფეთა მეფე გადედოფლებდი მე შენ დალებთან, მე საიქიოს რომ განვაგებდე არ მიგიშვებდი იმის კარებთან, და არ გეგონოს რომ საფასურად ჩემს შეყვარებას დაგაძალებდი ბედი რომ მქონდეს როგორიცა ვარ ასე უბრალოს შემიყვარებდი...
მე რომ შემეძლოს ფუნჯით და კალმით გამოვხატავდი სულის დაგებას, მე მოქანდაკე რომ ვყოფილიყავ შევქმნიდი მხოლოდ შენ ქანდაკებას, ანდა მწერალი რომ ვყოფილიყავ შენ მოგიძღვნიდი რომანს იმხელას, მე მომღერალი რომ ვყოფილიყავ შენზე დავწერდი ყველა სიმღერას, მეფე რომ ვიყო მეფეთა მეფე გადედოფლებდი მე შენ დალებთან, მე საიქიოს რომ განვაგებდე არ მიგიშვებდი იმის კარებთან, და არ გეგონოს რომ საფასურად ჩემს შეყვარებას დაგაძალებდი ბედი რომ მქონდეს როგორიცა ვარ ასე უბრალოს შემიყვარებდი...
"Ты не сможешь вернуть ее" - шепчет мне нежно дождь Знаю, что встречу тебя с другим Лучше это была б не ты, но рядом с ним ты идешь Я ж тебя так любил, так любил Думал, что ты ждала меня. Что же ты сделала Я ж тебя так любил, так любил А теперь потерял тебя... А он тебя целует, говорит что любит И ночами обнимает, к сердцу прижимает А я мучаюсь от боли со своей любовью Фотографии в альбоме о тебе напомнят А он тебя целует, говорит что любит И ночами обнимает, к сердцу прижимает А я мучаюсь от боли со своей любовью Фотографии в альбоме о тебе напомнят О тебе... Вечером теплым гремит гроза Снова вижу я вас вдвоем, ты улыбаешься В сторону я отвожу глаза Что же делаешь ты со мной, зачем издеваешься Я ж тебя так любил, так любил Думал, что ты ждала меня. Что же ты сделала Я ж тебя так любил, так любил А теперь потерял тебя...
დაიმსხვრა.... ყველაფერი ერთ წამში დაიმსხვრა.... არადა, გახსოვს რამდენ ხანს ვაშენებდით?.... დაგეღალე.... ისე დაგეღალე, ბრძოლის ძალაც აღარ მაქვს.... თითქოს ხელს გიშვებ, მაგრამ მეშინია უშენობით მარტოობის.... შენთან მინდა!!! ჰო, მინდა და რა ვქნა?! იცი?... როცა იძინებ, შენს სასთუმალთან ვჯდები და სუნთქვას გითვლი.... როგორ მინდა ჩაგეხუტო, მოგეფერო, იცი?..... მაგრამ არ მიშვებ შენამდე.... დაგეღალე... ამდენი უაზერობით დაგეღალე და ვეღარც გეღიმები.... ვერც შენ, ვერც სხვას.... ვეღარ ვიღიმები... მომენატრე!... ძველი გრძნობებით მომენატრე!.... ძველი ფიქრებით, ოცნებებით, ერთად ყოფნით, ჩახუტებით მომენატრე!... შენი თვალები მომენატრა, შენი თითები... მომეფერე რა... შენ რომ გიყვარს ისე მომეფერე!... გულთან მიმიჩუმე... სახე დამიკოცნე... მაგრად ჩამიკარი და... ჩემი კანის სურნელი იგრძენი თავიდან!... ყელთან შენი სუნთქვა მაგრძნობინე... თვალები დამიკოცნე... თითებით მომეფერე სახეზე!.. ტუჩები გააღიმე... გამაღიმე!... ჩვენს გრძნობაზე ილაპარაკე, არ გაჩუმდე!... შენი ოცნება დამიხატე... გულტან მიმიკარი!... ისე მომეფერე... დამიბრუნდი!.... დამიბრუნდი..........თორემ............... ......თორემ შემშლის უშენობა
თუ კი ეულად იგძენი თავი თუ გულში ისევ გაივლე სევდა გახსოვდეს ქვეყნად რომ არის ქალი შენ რომ უყვარხარ ყველაზე მეტად. თუ დაუბერა სამხრეთის ქარმა თუ იალქნები დაგიცვდა ზღავში არ დაივიწყო რომ ერთმა ქალმა შენ არასოდეს გაგცვალა სხვაში. თუ ბედისწერას მიაყრი ფარხმალს იღბალს ტყუილით აუხვევ თვალებს ქალი არასდროს გატეხავს მარხვას ქალი ყოველთვის დაგინთებს სანთელს. თუ მიგატოვა ერთგულმა მუზამ თუ საბოლოოდ დაკარგავ იმედს ის გაიხსენე ის ვისი სუნთქვაც ისევ ჰაერით აგივსებს ფლიტვებს მაშინ დაგტოვებს ყოველი სევდა მაშინ ჩაცხრება სამხრეთის ქარი და შენც მიხვდები მაღალმა ღმერთმა შენთვის რომ შექმნა ის ერთი ქალი..
რა მოხდებოდა რომ გყვარებოდი ჩემსავით მაგრად რა მოხდებოდა შემსხმოდა ფრთები მე თეთრი მტრედის მაშინ გნახავდი მე, მე კიდევ ერთხელ უკანასკნელად, დავადნებოდი მე შენს ბაგეებს ვით ფიფქი თეთრი... მე ვიგემებდი შენს ტუჩებს უკანასკნელად, გეტყოდი კიდევ რომ ვერ გივიწყებ ისევ მიყვარხარ... უკანასკნელად ჩაგხედავდი მე მაგ თვალებში, და მე ვით მტრედი მივაშურებდი ცისა კამარას!..
Love of my life you've hurt me You've broken my heart and now you leave me Love of my life can't you see Bring it back bring it back Don't take it away from me Because you don't know What it means to me Love of my life don't leave me You've taken my love you now desert me Love of my life can't you see me
შენ ერთადერთო ჩემო იმედო, ჩემი ცხოვრების შენ ხარ ნათება, არ იქნებოდა ქვეყნად ოცნება და არც იმედის გამონათება ცოდვილი სულის შენ ხარ წამალი უშენოდ კვდება ქვეყნად ცხოვრება ნუ მიღალატებ ამას გთხოვ მხოლოდ ნუ შეიწირავ ამ ჩემს ცხოვრებას!
ვზივარ და ვხატავ ჩემს ანგელოზებს, თვალებს ნაღვლიანს, ვერ ვაშორებ მათ წმინდა სახეს, გულს სიმარტოვე მობეზრებია და ანგელოზებს მოვუხმე მხოლოდ, ცაში აჭრილი გადმომცქერის და ჩემი გულისთვის, ჩემთვის ლოცულობს..!
