დაქროდა ქარი შენს ქუჩაზე და იყო სევდა, ჩემი გონება შენს სურთებს შეშლილი ხევდა, გული ტიროდა უსაშველოდ ენატრებოდი, მე უბედური ცის ცრემლებსაც ვებრალებოდი. დღესაც ვერ შევძლებ გავცე პასუხი მე ამ შეკითხვას, მთვარიან ღამეს დაგელოდები ძალიან დიდხანს, ვპიქრობდი შენზე ვოცნებობდი ვჩქარობდი ნახვას, შენ არ მოხვედი და წაართვი ფრთები ჩემს ნათქვამს. იქნებ არ გახსოვს ჩემი სითბო ნაზი ფერება, და ჩემს მაგივრად იქნებ უკვე სხვა გეფერება, იქნებ შენ უკვე სხვისი ბაგის ამბორით თვრები, და მე კი შენი ცხოვრებიდან უკვალოდ ვქრები.
