გზაჯვარედინზე შეჩერდა ღამე, და უსასოო ატირდა მიწა, მინდოდა მისი ბინძური ჩქამი, გადამეხსნა და გადამეფხრიწა. ქარში ისმოდა რეკვა ზარების, სადღაც ტიროდნენ კვლავ მგლოვიარეთ, აღარ მჯეროდა ზეცის კარების, და მეც ავტირდი ავტირდი მწარეთ. გზაჯვარედინზე შეჩერდა რამე, ეწამა მანაც ვერ ნახა ლხინი, ეწამა ღამე და მეც ვეწამე, ჩემიც გამოჩნდა გზაჯვარედინი. რა გვიან მივხვდი სიზმარი იყო, შენი თვალები რომ მე მელოდა, გზაჯვარედინმა გზა რად გამიყო, თუ კი ამ გზაზეც ასე ბნელოდა. მე შენ მიყვარდი და ვერ ხვდებოდი, იმ დღესაც ასე რად მოგესალმე, შენც მიღიმიოდი როცა მხვდებოდი, სანამ არ გაჩნდა ვიღაც მესამე. მის მერე გული ღამეებს ათევს, და შენზე ფიქრებს ნისლის ფერი აქვს, ვიღაც მესამე მე შენს თავს მართმევს, და თითქოს ჩემი სიცოცხლეც მიაქვს.