მე არ ვიცი რა დავარქვა იმ უცხო ტკივილს, შენ რომ ადგე და წახვიდე მართლა, მე ვიცი მხოლოდ ვერ დაგიწყებ მოთქმას და ტირილს, და ვერ დაგიშლი ვერაფრით წასვლას, შენი დანახვა რომ უდრიდეს ჩემთვის სიცოცხლეს, ვერ დამჯაბნიან, ვერ დამცემენ მაინც ვნებები, მე მეყვარები ისე როგორც არსად არავის, მაგრამ ქუჩაში არასოდეს აგედევნები!!!
მაშინ როდესაც გვერდს ჩამიარე თითქოს ვერ გიცან არც კი მოგხედე, მაგრამ როდესაც ჩემს გზას გასცილდი ვერ მოვითმინე და შემოგხედე, გვერდს გიმშვენებდა ის ახალგაზრდა რომელშიც ასე უცებ გამცვალე, თვალებზე ცრემლი მომდგა მარა მაინც გითხარი "შენ გენაცვალე", არ გეყვარები? რა ვუყოთ მერე, თავს არ მოვიკლავ არ გავგიჟდები, ჟამთა სვლის რბოლას რა შეაჩერებს გაივლის დრო და დამავიწყდები, შენ ძლიერი ხარ? არც მე ვარ სუსტი, შენ ამაყი ხარ? ეგ თვისება ჩემშიაც კმარა, უდარდელი ხარ? გადავიღებ შენგან მაგ ჩვევას, სამაგიეროდ მე გული მაქ და შენ კი არა
შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს, მერი! მერი, იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა, სანდომიან ცის ელვა და ფერი მწუხარე იყო, ვით შემოდგომა! აფეთქებული და მოცახცახე იწოდა ნათელ ალთა კრებული, მაგრამ სანთლებზე უფრო ეგ სახე იყო იდუმალ გაფითრებული. იწოდა ტაძრის გუმბათი, კალთა, ვარდთა დიოდა ნელი სურნელი, მაგრამ ლოდინით დაღალულ ქალთა სხვა არის ლოცვა განუკურნელი. მესმოდა შენი უგონო ფიცი... მერი, ძვირფასო! დღესაც არ მჯერა... ვიცი წამება, მაგრამ არ ვიცი: ეს გლოვა იყო თუ ჯვარისწერა? ლოდებთან ვიღაც მწარედ გოდებდა და ბეჭდების თვლებს ქარში კარგავდა... იყო ობლობა და შეცოდება, დღესასწაულს კი ეს დღე არ ჰგავდა. ტაძრიდან გასულს ნაბიჯი ჩქარი სად მატარებდა? ხედვა მიმძიმდა! ქუჩაში მძაფრი დაჰქროდა ქარი და განუწყვეტლად წვიმდა და წვიმდა. ნაბადი ტანზე შემოვიხვიე, თავი მივანდე ფიქრს შეუწყვეტელს; ოჰ! შენი სახლი! მე სახლთან იქვე ღონე-მიხდილი მივაწექ კედელს. ასე მწუხარე ვიდექი დიდხანს და ჩემს წინ შავი, სწორი ვერხვები აშრიალებდნენ ფოთლებს ბნელხმიანს, როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები. და შრიალებდა ტოტი ვერხვისა, რაზე - ვინ იცის! ვინ იცის მერი! ბედი, რომელიც მე არ მეღირსა - ქარს მიჰყვებოდა, როგორც ნამქერი. სთქვი: უეცარი გასხივოსნება რად ჩაქრა ასე? ვის ვევედრები? რად აშრიალდა ჩემი ოცნება, როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები? ან ცას ღიმილით რად გავცქეროდი, ან რად ვიჭრდი შუქს მოკამკამეს? ან „მესაფლავეს" რისთვის ვმღეროდი, ან ვინ ისმენდა ჩემს „მე და ღამეს"? ქარი და წვიმის წვეთები ხშირი წყდებოდნენ, როგორც მწყდებოდა გული და მე ავტირდი - ვით მეფე ლირი, ლირი, ყველასგან მიტოვებული.
თვალებში ანთია მწვანე ცრემლები, სულში მოლოდინის რეკავენ ზარები, რატომ ააყვავა აპრილმა ატმები, თუ შენ არასდროს არ გეყვარები? გაქრა სიზმარივით მწვანე ზმანება და მინდა შემოგჩივლო, თუ რარიგ მარტო ვარ, ფიქრმა და ოცნებამ, შენმა სიყვარულმა, სუყველამ სუყველამ უღმერთოდ დამტოვა... ალბათ გაზაპხულიც უშენოდ გაივლის, დამრჩება ტკივილი, დარდი და ზმანება, ალბათ სხვები მოვლენ, ვინ იცის? ვინ იცის? მე მაინც ამატირებს შენი მონატრება....
minda rom Zalian lamazad miyvarde, da Senc ocnebebSi Rameebs aTevde, minda rom Sens gverdSi sicocxles vficavde, da Senc monatrebis wyvil sanTels anTebde. minda rom riJraJi SeniT modiodes, SenTvis igugunun am qveynad zarebma, Sens gverdSi wuTebi aRar gadiodes, da mwuxri gafanton mZvinvare qarebma. minda rom sicocxle sikvdilze gavcvalo, da SeniT movides Cemi aRsasruli, Tasi siyvarulis bolomde davcalo, da Tundac es iyos mware dasasruli. minda rom miyvarde, Zalian, Zalian, Sens gverdSi viyo da sul menatrebode, minda Citi iyo da me ki galia, da Sens nafexurebs mtvrad vegebebode. minda salocavSi 100 jer davifico, da Tu saWiroa gTxovo patiebac, minda rom Cems irgvliv yvelas davumtkico, rom ar uweriaT grZnobebs gacieba.
აღარ მაძინებდა მზერა ალმაცერი, ხალიანი ტუჩი... მკლავი ანაცერი.. მზის და ცხელი ქვიშის ვნებით ატკეცილი ტალღებს მოაპობდა ტანი კალმახური. თვალებს ჩავკიდებდი წყალში ანკესივით და შინ ვბრუნდებოდი, როგორც გალახული.. ზღვა ღელავდა, თრთოდა, ტალღებს შლიდა მწვანედ, გახველ ნაპირზე და ღელვაც გაიტანე. განა ბევრი მინდა... ჰოი, დავიქანცე, ბევრი თეთრი ღამე ზღვასთან გადავფურცლე, მოვიდოდი მხოლოდ და შენს აცრილ მკლავზე თითებს დავაწყობდი, როგორც სალამურზე
ერთ დროს, ერთ ადგილს, ერთსა მიწაზე, ღმერთი რომ ჰქმნიდა ერთსა სინაზეს, არვის სჯეროდა, არვინ ელოდა მის გამარჯვებას დედამიწაზე სინაზეს ერქვა რწმენა, დიდება, არავის სურდა მისი მიღება, მაგრამ ქართველნმა იგი იწამეს და პატივისცეს ღმერთის სიმართლეს, ღმერთმა დალოცა ქართველი ხალხი და გადმოასხა მათ მადლი წმინდა, საქართველოა ჩვენი სამოთხე, ეს დაგვიბარა წმინდათა წმინდამ
