ვერხვების ტირილი
ტყეა, ტყის პირას ჭაობი, ტყეში სდგას ძველი ხეები,
სდგანან უჩუმრად, ტანჯვა სწვავთ, მრავლის მნახველი ვერხვები.
გული სტკივათ და ტირიან, ათას წლოვანი დევები,
არ შეუძლიათ არ წერონ დიდ სიყვარულზე ლექსები.
მე მათი ენა არ მესმის, თუმცა მათ ზუზუნს ყურს ვუგდებ
და ვხვდები, ერთი ვერხვის ხე, მეორეს ლექსებს რომ უწერს.
თუმც ამის თქმას ვერ უბედავს და დიდ გრძნობასაც ვერ უმხელს,
რა მოუხერხოს იმ გრძნობას, გულში ულევად რომ უდევს?
და ერთ გრილ ნიავ–ქარიან, ვარსკვლავებიან საღამოს,
მის ზუზუნს ყური მოვკარი და მეც ფიქრებში ჩამაგდო.
ასე ამბობდა ვერხვის ხე, "ღმერთმა სიკეთე ანახოს,
თავს მარიდებს და გამირბის, არ სურს რომ სახე მანახოს.
იქნებ სწორადაც იქცევა, არ უნდა გრძნობით დამტანჯოს"
ამ დროს უეცრად ჩამესმის, მეორე ვერხვის ზუზუნი,
ქალი ვერხვის ხეც ტიროდა. . . ტიროდა, მაგრამ ხმა ჩუმით.
ტირის და ცრემლს ვერ იკავბს, ეტყობა უყვარს ღრმა გულით.
ამ საოცრების მნახველი, ენა ჩავყლაპე, დავმუნჯდი,
იქვე მიწაზე ჩამოვჯექ, გაოგნებული გავყუჩდი.
ორივეს ვხედავ ტირიან, ცრემლი ჩამოსდით თვალზედა,
ღმერთმა ორივე ტანჯვისთვის რათ მოავლინა ამ ქვეყნად,
ორივე რატომ გაწირა უბედობისთვის განგებამ.
ქალიც იმავეს ნატრობდა, "ღმერთო არიდე ტანჯვას ის,
მისკენ მიმავალ ჭირ–ვარამს გადაუკეტე ცხრა კარი.
იქნებ ჩემს რჩეულს სხვა უყვარს, იქნებ არჩია სხვა ქალი"
ამდენი რამის მნახველი, მომსწრე, ვერც მე ვიკავებ ტირილს.
მეც გადმომედო მათი დარდები, ვეღარც მე ვუძლებ ტკივილს,
ორი ვერხვი და ერთი ბავშვი, სამივე ერთად ვტირით.
კითხვა გამიჩნდა ერთი მეორეს, რატომ ვერ უმხელს ტკივილს?
მე ხომ მესმოდა მათი ტკივილი და ცრემლების ღვრა ჩუმი,
მაშინ შენიშნე თურმე რომ არცერთს, არსად არა აქვს პირი.
ვერც მე შევძელი მათთვის გამენდო, მათი გრძნობები ჩუმი,
მე ხომ ვერხვების ენა არ მესმის, თუმცა არც მათ აქვთ ყური! საქართველოს ფესვები საქართველო შეიცვალა, ასე მითხრეს მე,
არ ვაპირებ მანდ ჩამოსვლას, გადავწყვოტე ეს.
სამი წელი სხვაგან ვცხოვრობ, სიზმრად გხედავ შენ,
აქ დავრჩები კიდევ დიდხანს და დავითვლი წლებს.
საქართველო... რით გიშველო? საშველი ვარ მეც,
საქართველო... ძირს გითხრიან, ფესვს გიჭრიან შენც,
მე ხომ უკვე გადამიჭრეს, დაგვაშორეს ჩვენ,
ცულს გვირტყავენ და გვიჭრიან სასიცოცხლო ფესვს.
თუ ამოთხრით და ფესვს მოსჭრით, გაგიხმებათ ხე,
გამხმარ ხეს კი აღარავინ პატივს არ სცემა დღეს,
გამხმარ ხეს კი აღარავინ არ დასირის დღეს,
და პირიქით მეტსაც გეტყვით, არ ინდობენ ხეს,
ყველა დიდი თუ პატარა უმოწყალოდ სცემს.
ცოტა ხანში სულ გახმება, შეეტყობა მკვეთრ,
ცოტა ხანში სულ გახმება და მოსჭრიან, დღეს ხვალ ან და ზეგ.
ჩემო კარგო საქართველო, რით გიშველო მე?
მეც ხომ თვითონ საშველი ვარ, ფესვი არ მაქვს მეც,
მეც მომიჭრეს ძირში ფესვი, და გამიხმეს ხე,
თორემ ჩემ ფესვს შენ მოგცემდი, გიშველიდი შენ!
კითხვას დასვავ, შენ რას იზავ, რით იცოცხლებ შენ?
შენს კითხვას მე ვუპასუხებ, ფუჭად არ ღირს...
ქალმა, კაცმა ანდაც ბავშვმა, რომ იცოცხლოს დღეს,
შენს გვერდით თუ არ ვიქნები, აბა რად ღირს ეს?
რომ ვიცოცხლო ფუჭად, უქმად, არვინ მყავდეს მე.
ამ დროს შენ კი ფესვს გიჭრიდნენ, და გიხმობდნენ ხეს,
თვალს არ დავხუჭ, ისე დავთმობ ამ სიცოცხლის წლებს,
ოღონდ შენ კარგადა მყავდე, არ გიჭირდეს შენ!
მაინც არ ღირს ამ სიცოცხლის გაგრძელება ღეს.
ერთ ადგილას ვდგავარ ვტკეპნი, ფუჭად ვკარგავ წლებს.
კითხვას დასვავ, რატომ არ ღირს რომ იცოცხლო შენ?
იმიტომ რომ კლოუნს ვგავარ, და ვაცინებ სხვებს,
კლოუნს ვგავარ ჭრელ კოსტუმში გამოწყობილს მე,
სხვას ვაცინებ, თვითონ ვტირი, ასე ხდება ეს,
სხვას ვაცინებ, თვითონ ვტირი, შენც ხომ იცი ეს.
ეს ამდენი ტანჯვა დარდი ჩემს გულს როგორ ვნებს,
ვეღარ ვუძლებ გულს დარდიანს, სისხლისაგან სველს,
ვერ ვუყურებ მე სარკეში, თვას ცრემლისგან სველს.
ვსიო მორჩა... წერას ვრჩები, არ შეგიშლით ხელს,
საქართველოს და ჩვენს შველას, ვევედრები ღმერთს!
რატომ... რატომ...
სმას მივეჩვიე, მოწევაც დავიწყე, ეს ჩემი ცხოვრება რომ ვერ ავიწყე,
ცხოვრების წინაშე ვდგავარ მარტოკა, და ვეკითხები, რატომ გამწირე,
რატომ მაქციე ცხოვრებავ ზურგი, უგულო ბავშვად რატომ მაქციე?
გზაზე ხაფანგი რატომ დამიგე, ათასგვარ ტანჯვას რატომ მამთხვიე.
რატომ?... რატომ და ისევ რატომ, რატომ დამტოვე ამ ქვენად მარტო?
რატომ?... რატომ და ისევ რატომ, მე ხომ ერთადერთს, სიყვარულს ვნატრობ.
ფეხი ამიცდა, ჩავვარდი წყალში და მიმაქანებ უფსკრულშო ხრამში,
და ერთადერთი მუჭაში შემრჩა, ქვას მოგლეჯილი, საწყალი ხავსი.
ძალა მეცლება, ვვარდები ნელა, რწმენა დავკარგე საკუთარ თავში.
ხმას ვეღარ ვიღებ, უკვე მაშინებს, ბზარი გამჩნდარი, საკუთარ ხმაში,
წამწამს ვეღარ ვწევ, უკვე მაშინებს, ჩამქრალი შუქის დანახვა თვალში,
ჯერ ხომ ბავშვი ვარ, მაგრამ მე უკვე, ჭაღარას ვხედავ, სკუთარ თმაში.
ალბათ ვბერდები, მოვხუცდი ბავშვი, წლები გადის და შევდივარ ხანში.
იქნებ შევცოდე რაღაც ამქვეყნად, ვერ მოვიხადე უფლისა ვალი...
იქნებ ვერ ვიგრძენ მათი დიდება, ეკლესიის და ხატების ძალი.
მე აღარ მტანჯავს სიჩუმე ღამის, აღარც ზეცაში ვრსკვლავთა ჯარი,
აღარც ფიქრები აღარ მტანჯავენ, და არც დუმილი ზეცაში მთვარის.
აღარ ჩამესმის ყურში რატომღაც, საღამოს გრილი ზუზუნი ქარის,
აღარც ფეხებ ქვეშ აღარ შრიალებს, ხეს მოწყვეტილი ფოთოლთა ჯარი,
აღარც ის ნატვრა მინდა ამიხდეს, როცა ვნატრობდი სიყვარუს ნამდვილს
აღარც გულშია ბოღმა და დარდი, აღარც გულს მიწვავს გრძნობების ალი,
აღარ ვნატრულობ სულის სიმშვიდეს, და აღარც სითბოს, საყვარელ ქალის.
ჩემთვის სამყარომ ფერი იცვალა, ფერი დაედო ყველაფერს შავი,
ჩემთვის სამყარო ამოტრიალდა, გადაიხურა ქვეყანა ჩალით.
გული გაცივდა, დაცარიელდა, გრძნობა აღარ დევს არცერთი გრამი,
გული გაცივდა, დაცარიელდა, თავს ვერ ვირწმუნებ, თან დამდევს აზრი,
რომ სიყვარულმა, ჩემთვის ამ ქვეყნად, დიდი ხანია დაკარგა ფასი,
რომ სიყვარულმა მისკენ მიმავალს, გადამირაზა მე ყველა კარი.
უკვე გამასწრო გზაზე ცხოვრებამ, დამემშვიდობა მე გვერდზე ჩავლით,
დროა გადავდგე, წავიდე გავქრე, რადგანაც ვხედავ მოდიან სხვანი,
მე რომ ცხოვრებამ ზურგი მაქცია, განა ამაში ვისია ბრალი? მე რომ ვინმეს ვყვარებოდი
მე რომ ვინმეს ვყვარებოდი, განა ესეთ ლექსს დავწერდი?
აღარც თვალი მექნებოდა დარდიანი, ცრემლით სველი,
აღარც გული მექნებოდა ნაიარევ, გრძნობით ჭრილი,
არც შიგ ჩამისახლდებოდა აისბერგი, ცივზე ცივი.
ოდეს მქონდა გული თბილი, და ბავშვივით ჩვილზე ჩვილი,
კენტად დავრჩი მარტოხელა, რომანტიკის მოყვარული,
მოტრფიალე დიდი გრძნობის, რასაც ჰქვია სიყვარული.
ქუჩა–ქუჩა დავაბოტებ, დრო გამირბის ფუჭად სმაში,
უცხო გვერდით რომ ჩამივლის, არ ვეშლები ვიღაც სხვაში,
იცის რომ ვარ საცოდავი, ხელ გაწვდილი მათხოვარი.
არც ფული მაქვს სათხოვარი და არც სახლი ნაბოლარის,
და არც განძი ვინმე სხვისი, თუნდაც იყოს ნაპოვარი.
მე ერთი მაქვს სიცოცხლიდან, ამ ქვეყნიდან სათხოვარი,
სიყვარულის დიდი გრძნობა, ქვეყნად მქონდეს ნაპოვარი!
მან მაქცია ხელ გაწვდილი, ქუჩის წყნარი მათხოვარი,
მან შემისვა გულში სადღაც, უჩინარი მათხოვარი.
მაგრამ აქაც აღარაა, არფერი საშოვარი...
მაგრამ აქაც ვეღარ ვნახე, სიყარული სათხოვარი.
ისევ შევრჩი ქუჩას მარტო, ხელ გაწვდილი მათხოვარი.
თავი მსკდება... გული სკდება, ყოველ ღამე ამდენი სმით,
ალბათ მალე მომაკითხავს მიქაილა, პაპა დიდი...
თუ მოვკვდები, არვინ ჩივის, და არავინ არ დამტირის,
მე ხომ მათხოვრად ვიქეცი, ქუჩას ხელი მაქვს გაწვდილი. შენ ხარ ფერია
გულში ტრიალებს გრძნობა მღრღნელი გულის კედლების,
მე შენს წინ ვდგავარ მუხლმოყრილი და გევედრები,
იქნებ შემინდო ის ერთი ცოდვა შენს წინაშე რაც ჩავიდინე,
და იქნებ მომცე ერთი შანსი ამ ცხოვრებაში შენთან შეხვედრის,
იქნებ შეინდო ეს ჩემი გული დარდიანი, ბავშვივით წრფელი,
მასში ნუ დასთეს გრძნობას შურის, სიძულვილის, ავაზაკ მკვლელის!
არ მინდა გეგონოს ამას ვითხოვ თითქოს და ჩემთვის,
არც ის გეგონოს ამას ითხოვმ ჩემი სხეული,
ამას მოითხოვს გულში ჩამჯდარი და ძლიერ მწველი, გრძნობა ეული!
შენგან რას ვითხოვ? არც არაფერს, რა მაქვს სათხოვი,
იმას ვერ მოგთხოვ რაც ჯერ ჩემში არ მაქვს ნაპოვნი,
ვერ მოგთხოვ ნდობას უცნობი და უცხო არსების.
თუ არ, მპატიობ მითხარ პირდაპირ, დაფიქრებით, აზრის აწონვით,
გამიჭირდება, მაგრაბ ბაინც გადავიტან სასჯელს განგების.
მე შენ მომწონხარ! ბევრჯელ მითქვამს და ბევრჯელ გეტყვი,
ის სილამაზე რაც შენში ცოცხლობს, რას შევადარო? ვერ ავღწგრ ენით!
შენს ლამაზ სხეულს, წელზე დაყრილი და გაშლილი თმები შეშვენის,
შენ ხარ ფერია, ფერიებში დედოფალი, ამონარჩევი,
შენ ხარ ფერია, ჩემგან სითბოს, ყურადღებას, ალერსს ნაჩვევი.
თუ მაპატიებ, შემინდობ და არ გამწირავ,
გულში დავიტოვ იმედს სადღაც, შენთან დარჩენის!
თუ არ მპატიობ და კვლავ ისევ გახსოვს ის წყენა,
მე შენ გპირდები, საბოლოოდ წავალ, გავქრები!
მე ხომ ბევრს არ გთხოვ, მხოლოდ ერთ შანსს შენთან დარჩენის!
|
