თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი, დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი. ძილ-ღვიძლად იგო ქალაქი ჩვენი, საშინელებას კვლავ სჭედდა გრდემლი – ისევ გოლგოთა, სისხლი და ცრემლი! მშობელო დედავ, ისევ გაგყიდეს, ისევ წამების ჯვარი აგკიდეს, არ შეგიბრალეს, კვლავ არ დაგინდეს! თოვდა და თბილისს ებურა თალხი. დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი. დაცხრა კოჯორი და ტაბახმელა, მხოლოდღა თოვლი ცვიოდა ნელა, ეფინებოდა გმირების გვამებს – განგმირულ მკერდებს, დალეწილ მკლავებს, და უძრავ იყო თებერვლის ღამე. თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი, დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი. იმ გზით, სად წინათ ელავდნენ ხმლები, სად სამას გმირთა დაიფშვნა ძვლები, სად ქართლის დედის ცრემლით ნანამი, მძიმედ დაეშვა ჩვენი ალამი, სად გმირთა სისხლით ნაპოხიერი, თოვლს დაეფარა კრწანისის ველი, - წითელი დროშით, მოღერილ ყელით, თეთრ ცხენზე მჯდომი, ნაბიჯით ნელით შემოდიოდა სიკვდილი ცელით! თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი, დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი!
საფლავების წინ მარტოდ-მარტო ვდგევარ მოხრილი, მალე სიკვდილიც სატრფოსავით შემომხვევს მკლავებს, მომჩერებია შავი გამე-თვალგამოთხრილი, და სიბნელეში უეცარი დარდები მკლავენ, და ჩურჩულებენ ხის ფოთლები:რისთვის მოხვედი? სადღაც ჭრიჭინაც დაუნდობლად აღვიძებს საფლავთ, არა დარჩება ნუთუ ჩემგან ამაზე მეტი? და თუ დარჩება ჩვენს წამებად იქნება ალბათ... აქ ეულ საფლავს შერჩენია დამჭკნარი ვარდი... ეს სასაფლაოც ატირდება ვტირივარ როგორც... ამ ქალსაც მგონი გაჰყოლია იმ ქვეყნად დარდი, ამ ვაჟკაცს თურმე ჰყვარებია ლამაზი გოგო... და ბედისწერის ყველა გზები აქეთკენ მოდის, და საფლავთ იქით ოცნებათა თავდება თოვა, მეც მოვალ ალბათ...რა აზრი აქვს როგორ ან როდის... ასე კი არა, უფრო ჩუმად, გულგრილად მოვალ... მოვკვდები ალბათ ისე როგორც კვდებოდა ყველა, და არაფერი არ იქნება ამაში უცხო, იქნება დილა, და ზეციდან ფიფქების ცვენა, იქნება სევდა, და სიცივე იქნება უფრო, მოვკვდები მარტო, მოხიბლული ლამაზი დილით, გავქრები ისე, როგორც ღამე დააკვდა ფარდებს... და სიკვდილის წინ უეცარი ამიტანს ჟინი, და სიკვდილის წინ ვერ ავიტან წამებას ამდენს... და დავინახავ მე პოეტის უსუსურ სხეულს, და დავინახავ ჩემს ორეულს სიცოცხლის კართან, და როცა ცრემლი მომადგება ნათელს და ეულს, ჩემივ სიკვდილით მოხიბლული დავრჩები ალბათ... შემეყინება ბაგეებზე გრანელის ლექსი, გარეთ კი ისე უთავბოლოდ იქნება თოვა... და ჩემი ბოლო გაფიქრება დარჩება ცრემლში, და ცრემლი ჩუმად დაადნება თვალების ოვალს
გეტყვი, დამთავრდა, აღარ მიყვარხარ, ქარმა წაიღო ის გრძნობა ძველი, შენ რომ გიყურებ, ფიქრით სხვაგან ვარ, მერე წავალ და არაფერს გეტყვი. გაივლის დრო და მოვა ზამთარი, დარდი ფიფქებად დაიწყებს თოვას, რომ შემცივდება, დაბერავს ქარი, ჩემს გასათბობად არავინ მოვა... ხმადაბლა ისევ რომ ამღერდება "ვერხვის ფოთოლთა თეთრი ლაშქარი", შენი თვალები გამახსენდება და ისევ ისე დაბერავს ქარი. ისევ გაჩნდები ღამის სიზმრებში, ძველ სურათებსაც ვიპოვი სადმე, ჩავიძირები ისევ ფიქრებში და გულში ისევ ჩუმად გინატრებ. გეტყვი, დაბრუნდი, მე შენ მიყვარხარ, ჯერ კიდევ მახსოვს ის გრძნობა ძველი, რომ ვერ გიყურებ, დარდით აღარ ვარ, შენ კი წახვალ და არაფერს მეტყვი.
არ დამიტირო ამ ქვეყნიდან თუკი წავედი, თუკი ამცნობენ დედამიწას გლოვის ზარები, რომ სამყოფელად ავირჩიე ბნელი შავეთი, და მივატოვე სააქაო შესაზარები. და თუკი მერე გადიკითხავ შენ ამ სტრიქონებს, პოეტის ბედზე არ დაღვაროცრემლი მდუღარე, მე მირჩევნია, ნურასოდეს ნუ მომიგონებ, თუ ჩემზე ფიქრი აგატირებს და გამწუხარებს. ო, მოიგონე ამ ტანჯული ლექსის მუდარა, იქნებ მე მაშინ მიწად ვიყო ქცეული, როცა ჩემს სხეულს გადაფარავს ღამის სუდარა, შენს სიყვარულსაც მიაყარე მიწა წყეული. თორემ ნაღველი შენ სახეზე ღარებს გააჩენს და მაგ ტრფობისთვის გამოგიტანს ხალხი განაჩენს.
ისევ ის სევდა... ისევ კვნესა, ტანჯვა-წამება, ოჰ, სად ხარ, სად ხარ, მეგობარო, მომეცი ხელი! ბედით ტანჯული, უთვისტომო, არ გებრალება? არ გებრალება სიყმაწვილე ჯერ გაუშლელი? ოჰ, რომ იცოდე, თუ რა ცეცხლი ტრიალებს გულში, რარიგ მიშფოთავს მკერდი ესდენ დაწყლულებული, მაგრამ, მზადა ვარ, მეგობარო, შენს სიყვარულში სიტყვაუთქმელად, უშფოთველად დავლიო სული!
სხვები მიცქერენ, როგორც მავნე სენით შეპყრობილს და გატაცებულს დიდებაზე ფუჭის ოცნებით... რარიგ სცდებიან... მკერდსმოღლილს და ისრით გაპობილს სხვაგვარ იმედით ვასხიოსნებ, სხვაგვარის მცნებით. შენ, მეგობარო, შენ ხარ ჩემი იმედი ტკბილი... ვერ შემაშინებს ვერცა ტანჯვა, ვერცა - წამება, ნავს გავაცურებ... მეგობრული შენი ღიმილი იქნება ჩემი აღთქმის მხარე და ნეტარება
ევედრებოდა ღმერთს ქურდი ბიჭი , სანთელს უნთებდა ღვთისმშობლის ხატებს , შეყვარებულზე ფიქრობდა იგი , ცხელი ცრემლები უვსებდა თვალებს . იწვოდა სანთელი ნელა , თითქოს სიყვარულს ეკიდა ცეცხლი , ყველა ერთ სანთელს შესცქერის მარტო , ქურდმა ბიჭმა კი ლექსი დაწერა : " ჩემო სიცოცხლე როგორ მიყვარხარ , მე უშენობით არ მყოფნის გონი , მე უშენობით ვეღარ ვიცოცხლებ და თავს მოვიკლავ . მოვიკლავ მგონი . თუ სიყვარულში არა მაქვს ბედი , რისთვის გამაჩინე ამ ქვეყნად დედი ? და თუ სიყვაულმა ტანჯვა მომიტანა , ჩემმა დაბადებამ შენ რა მოგიტანა ?? " - ასე ლოცულობდა ის ქურდი ბიჭი და შესცქეროდა ანთებულ სანთელს . - რა არის ქალი ? - ფიქრობდა იგი . - რა შეუზლია ამ ქვეყნად ქალებს და ღმერთო ჩემო რა მიყო ქალმა , მზე დამანახა და ცის ნათელი . ყველა სანთელი ჩააქრო ქარმა და მხოლოდ ენთო ქურდის სანთელი . . .
მთაწმინდის მთვარე ჯერ არასდროს არ შობილა მთვარე ასე წყნარი! მდუმარებით შემოსილი შეღამების ქმნარი ქროლვით იწვევს ცისფერ ლანდებს და ხეებში აქსოვს... ასე ჩუმი, ასე ნაზი ჯერ ცა მე არ მახსოვს! მთვარე თითქოს ზამბახია შუქთა მკრთალი მძივით, და მის შუქში გახვეული მსუბუქ სიზმარივით მოსჩანს მტკვარი და მეტეხი თეთრად მოელვარე... ჯერ არასდროს არ შობილა ასე ნაზი მთვარე! აქ ჩემს ახლოს მოხუცის ლანდს სძინავს მეფურ ძილით, აქ მწუხარე სასაფლაოს ვარდით და გვირილით, ეფინება ვარსკვლავების კრთომა მხიარული... ბარათაშვილს აქ უყვარდა ობლად სიარული... და მეც მოვკვდე სიმღერებში ტბის სევდიან გედად, ოღონდ ვთქვა, თუ ღამემ სულში როგორ ჩაიხედა, თუ სიზმარმა ვით შეისხა ციდან დამდე ფრთები, და გაშალა ოცნებათა ლურჯი იალქნები; თუ სიკვდილის სიახლოვე როგორ ასხვაფერებს მომაკვდავი გედის ჰანგთა ვარდებს და ჩანჩქერებს, თუ როგორ ვგრძნობ, რომ სულისთვის, ამ ზღვამ რომ აღზარდა, სიკვდილის გზა არრა არის ვარდისფერ გზის გარდა; რომ ამ გზაზე ზღაპარია მგოსანთ სითამამე, რომ არასდროს არ ყოფილა ასე ჩუმი ღამე. რომ, აჩრდილნო, მე თქვენს ახლო სიკვდილს ვეგებები, რომ მეფე ვარ და მგოსანი და სიმღერით ვკვდები, რომ წაჰყვება საუკუნეს თქვენთან ჩემი ქნარი... ჯერ არასდროს არ შობილა მთვარე ასე წყნარი!
ხშირად ამბობენ, რომ სიყვარული ნეტარებაა, აფსურდიაო - ისიც ხშირად გამიგონია, ქვეყნად მრავალი ჯადოსნური შედარებაა, მე კი რატომღაც ასე ვფიქრობ, მგონია სიყვარულია აპრილის სუნთქვა, ნოემბრის სევდა, სიყვარულია პირველი თოვლი, მაისის ვარდი, თეთრი უდაბნოს მდუმარება, თაკარა მზე და სამუდამო გაქრობაზე ფარული დარდი, და მე არ ვიცი ნეტარებაა თუ აფსურდია, სისხლით გათანგულ მძვინვარე მხეცსაც ასე ანაზებს, განა ტყუილად უბრძანებია გამსახურდიას: "სიყვარულია თავად ღმერთი ამ ქვეყანაზე!"
სიყვარულია ქვის ჩუქურთმა ყინწვისის ფრესკა სიყვარეულისტვის კვაზიმოდო ზარებს რეკავდა სიყვარულია ათას ერტი ღამის ზღაპარი ჩვენს გულში მარად დანტებული სულის ლამპარი სიყვარულია გზა,სიშორე,ცრემლი,გოდება, ხელს შეახებ და არასოდეს განმეორდება სიყვარულისტვის ბაირონმა კუბო ასცია უნდა შეწირო კველაფერი რაც გაგაჩნია სიყვარულისტვის თავი დადეს დზმებმა კახელმან სიყვარულისტვის არსაკიდზეს მოჩრეს მარჯვენა სიყვარულისტვის გადაფრინდა მტიდან შორენა დზნელია როცა შენს სიკვარულს ვინმე შორდება სიყვარულისტვის დაენარცხა ქვაზე ტაბიძე სიყვარულისტვის სასთუმალთან რაღაც გაღვიძებს სიყვარულია თამარი რომ დარჩა კვლავ მარად სიყვარულს შოტაც შეეცადა და ვერ დამალა მე სიცოცხლეში უსიკვარულოდ არ მინდა წამი რადგან ჩემს კუბოს სამუდამოდ დაადნობს ნამი..
ოდესმე. . . ღამით . . .გაისმება შენს კარებზე ჩემი ზარის ხმა, კარებს გააღებ და ვერ მიცნობ, შენ ელი სულ სხვას . . . . აცრემლებული, გულნატკენი და აერეული მე გავუყვები გაყინული დეკემბრის ცივ გზებს . . .
გრძნობებისაგან აფეთქებული თან წამოვიღებ შენს გაოცებულ მზერას და სიტყვებს . . . ოღონდ იცოდე, რომ ოდესმე . . ერთ ქალს . . . უყვარდა შენი სიტყვა და სული . . .
მაგრამ შენამდე სულ სხვამ დაიპყრო მისი სხეული და მისი გული . . . მინდა უბრალოდ მხოლოდ ერთხელ ჩაგიკრა გულში. . . გითხრა ისიც, რომ ჩემს შვილს შენი სახელი ჰქვია . . .
და თუკი ოდეს მარტო დარჩები უდიერ ბრბოში, იცოდე ვიღაც შენი ლექსებით სიცოცხლეს ჰქმნიდა.
მე გთხოვ ერთს არასოდეს დამივიწყო მე გთხოვ ჩვენი წარსული არასოდეს დაივიწყო ჩემს გულში მოიღრუბლა,მგონი წვიმამ დაიწყო მე მინდა ცხოვრება შენს გვერდით რომ ავიწყო
მიყვარხარ იმიტომ რომ შენ არ გავხარ სხვას მე შენი გულისთვის გავწირავ თავს მე შენი ფასი იცოდე რომ არავინ მყავს მე მოვალ შენთან გადმოვცურავ ზღვას
უშენოდ ჩემს გულში წვიმს,ჩემს გულში ბინდდება იცოდე პატარავ შენთან ყოფნა მჭირდება და დღეს ერთი სევდიანი პოეტი შენზე ფიქრდება ეს ლექსი ვისაც ეძღვნება ალბათ თვითონ მიხვდება
როდესაც დარდი დაგიმარტოვებს, ძნელია თითქოს... ძნელია, გათოშილ ხელებს არავინ გითბობს... ძნელია, როცა მარტო ხეტიალობ მზეში და ქარში... ძნელია, როცა აღარ იყურები ოცნებით ცაში... როდესაც ძვირფასი ხელების ნაცვლად, ქარი გეფერება... ვეღარ იტევს გული ამაო დარდს და დროც გებევრება... ძნელია ლოდინი, უმზეო ლოდინი, ძნელია თითქოს... შენ უნდა ელოდო, შენზე კი თურმე არავინ ფიქრობს... წვიმაში, დარში, თოვლში და ქარში... მე შენზე ვფიქრობ... და ეს ბევრია, ძალიან ბევრი... მაგრამ, მე არაფერს ვითხოვ... მინდა რომ ვიყო, სულ შენთან ვიყო... ეს მინდა თითქოს... მაგრამ წამია, ფიქრია, დარდია და მართმევს სითბოს... ოცნებად ქცეული შენს სიახლოვეს, მთვარესთან ვითხოვ... არასდროს მძინავს, სულ შენზე ვფიქრობ, მხოლოდ გულს არა, სულსად კი მითბობ...
ტყეა, ტყის პირას ჭაობი, ტყეში სდგას ძველი ხეები, სდგანან უჩუმრად, ტანჯვა სწვავთ, მრავლის მნახველი ვერხვები. გული სტკივათ და ტირიან, ათას წლოვანი დევები, არ შეუძლიათ არ წერონ დიდ სიყვარულზე ლექსები. მე მათი ენა არ მესმის, თუმცა მათ ზუზუნს ყურს ვუგდებ და ვხვდები, ერთი ვერხვის ხე, მეორეს ლექსებს რომ უწერს. თუმც ამის თქმას ვერ უბედავს და დიდ გრძნობასაც ვერ უმხელს, რა მოუხერხოს იმ გრძნობას, გულში ულევად რომ უდევს? და ერთ გრილ ნიავ–ქარიან, ვარსკვლავებიან საღამოს, მის ზუზუნს ყური მოვკარი და მეც ფიქრებში ჩამაგდო. ასე ამბობდა ვერხვის ხე, "ღმერთმა სიკეთე ანახოს, თავს მარიდებს და გამირბის, არ სურს რომ სახე მანახოს. იქნებ სწორადაც იქცევა, არ უნდა გრძნობით დამტანჯოს" ამ დროს უეცრად ჩამესმის, მეორე ვერხვის ზუზუნი, ქალი ვერხვის ხეც ტიროდა. . . ტიროდა, მაგრამ ხმა ჩუმით. ტირის და ცრემლს ვერ იკავბს, ეტყობა უყვარს ღრმა გულით. ამ საოცრების მნახველი, ენა ჩავყლაპე, დავმუნჯდი, იქვე მიწაზე ჩამოვჯექ, გაოგნებული გავყუჩდი. ორივეს ვხედავ ტირიან, ცრემლი ჩამოსდით თვალზედა, ღმერთმა ორივე ტანჯვისთვის რათ მოავლინა ამ ქვეყნად, ორივე რატომ გაწირა უბედობისთვის განგებამ. ქალიც იმავეს ნატრობდა, "ღმერთო არიდე ტანჯვას ის, მისკენ მიმავალ ჭირ–ვარამს გადაუკეტე ცხრა კარი. იქნებ ჩემს რჩეულს სხვა უყვარს, იქნებ არჩია სხვა ქალი"
ამდენი რამის მნახველი, მომსწრე, ვერც მე ვიკავებ ტირილს. მეც გადმომედო მათი დარდები, ვეღარც მე ვუძლებ ტკივილს, ორი ვერხვი და ერთი ბავშვი, სამივე ერთად ვტირით. კითხვა გამიჩნდა ერთი მეორეს, რატომ ვერ უმხელს ტკივილს? მე ხომ მესმოდა მათი ტკივილი და ცრემლების ღვრა ჩუმი, მაშინ შენიშნე თურმე რომ არცერთს, არსად არა აქვს პირი. ვერც მე შევძელი მათთვის გამენდო, მათი გრძნობები ჩუმი, მე ხომ ვერხვების ენა არ მესმის, თუმცა არც მათ აქვთ ყური! საქართველოს ფესვები საქართველო შეიცვალა, ასე მითხრეს მე, არ ვაპირებ მანდ ჩამოსვლას, გადავწყვოტე ეს. სამი წელი სხვაგან ვცხოვრობ, სიზმრად გხედავ შენ, აქ დავრჩები კიდევ დიდხანს და დავითვლი წლებს.
საქართველო... რით გიშველო? საშველი ვარ მეც, საქართველო... ძირს გითხრიან, ფესვს გიჭრიან შენც, მე ხომ უკვე გადამიჭრეს, დაგვაშორეს ჩვენ, ცულს გვირტყავენ და გვიჭრიან სასიცოცხლო ფესვს.
თუ ამოთხრით და ფესვს მოსჭრით, გაგიხმებათ ხე, გამხმარ ხეს კი აღარავინ პატივს არ სცემა დღეს, გამხმარ ხეს კი აღარავინ არ დასირის დღეს, და პირიქით მეტსაც გეტყვით, არ ინდობენ ხეს,
ყველა დიდი თუ პატარა უმოწყალოდ სცემს. ცოტა ხანში სულ გახმება, შეეტყობა მკვეთრ, ცოტა ხანში სულ გახმება და მოსჭრიან, დღეს ხვალ ან და ზეგ. ჩემო კარგო საქართველო, რით გიშველო მე?
მეც ხომ თვითონ საშველი ვარ, ფესვი არ მაქვს მეც, მეც მომიჭრეს ძირში ფესვი, და გამიხმეს ხე, თორემ ჩემ ფესვს შენ მოგცემდი, გიშველიდი შენ! კითხვას დასვავ, შენ რას იზავ, რით იცოცხლებ შენ?
შენს კითხვას მე ვუპასუხებ, ფუჭად არ ღირს... ქალმა, კაცმა ანდაც ბავშვმა, რომ იცოცხლოს დღეს, შენს გვერდით თუ არ ვიქნები, აბა რად ღირს ეს? რომ ვიცოცხლო ფუჭად, უქმად, არვინ მყავდეს მე.
ამ დროს შენ კი ფესვს გიჭრიდნენ, და გიხმობდნენ ხეს, თვალს არ დავხუჭ, ისე დავთმობ ამ სიცოცხლის წლებს, ოღონდ შენ კარგადა მყავდე, არ გიჭირდეს შენ! მაინც არ ღირს ამ სიცოცხლის გაგრძელება ღეს.
ერთ ადგილას ვდგავარ ვტკეპნი, ფუჭად ვკარგავ წლებს. კითხვას დასვავ, რატომ არ ღირს რომ იცოცხლო შენ? იმიტომ რომ კლოუნს ვგავარ, და ვაცინებ სხვებს, კლოუნს ვგავარ ჭრელ კოსტუმში გამოწყობილს მე,
სხვას ვაცინებ, თვითონ ვტირი, ასე ხდება ეს, სხვას ვაცინებ, თვითონ ვტირი, შენც ხომ იცი ეს. ეს ამდენი ტანჯვა დარდი ჩემს გულს როგორ ვნებს, ვეღარ ვუძლებ გულს დარდიანს, სისხლისაგან სველს,
ვერ ვუყურებ მე სარკეში, თვას ცრემლისგან სველს. ვსიო მორჩა... წერას ვრჩები, არ შეგიშლით ხელს, საქართველოს და ჩვენს შველას, ვევედრები ღმერთს!
რატომ... რატომ...
სმას მივეჩვიე, მოწევაც დავიწყე, ეს ჩემი ცხოვრება რომ ვერ ავიწყე, ცხოვრების წინაშე ვდგავარ მარტოკა, და ვეკითხები, რატომ გამწირე, რატომ მაქციე ცხოვრებავ ზურგი, უგულო ბავშვად რატომ მაქციე? გზაზე ხაფანგი რატომ დამიგე, ათასგვარ ტანჯვას რატომ მამთხვიე.
რატომ?... რატომ და ისევ რატომ, რატომ დამტოვე ამ ქვენად მარტო? რატომ?... რატომ და ისევ რატომ, მე ხომ ერთადერთს, სიყვარულს ვნატრობ. ფეხი ამიცდა, ჩავვარდი წყალში და მიმაქანებ უფსკრულშო ხრამში, და ერთადერთი მუჭაში შემრჩა, ქვას მოგლეჯილი, საწყალი ხავსი.
ძალა მეცლება, ვვარდები ნელა, რწმენა დავკარგე საკუთარ თავში. ხმას ვეღარ ვიღებ, უკვე მაშინებს, ბზარი გამჩნდარი, საკუთარ ხმაში, წამწამს ვეღარ ვწევ, უკვე მაშინებს, ჩამქრალი შუქის დანახვა თვალში, ჯერ ხომ ბავშვი ვარ, მაგრამ მე უკვე, ჭაღარას ვხედავ, სკუთარ თმაში.
ალბათ ვბერდები, მოვხუცდი ბავშვი, წლები გადის და შევდივარ ხანში. იქნებ შევცოდე რაღაც ამქვეყნად, ვერ მოვიხადე უფლისა ვალი... იქნებ ვერ ვიგრძენ მათი დიდება, ეკლესიის და ხატების ძალი. მე აღარ მტანჯავს სიჩუმე ღამის, აღარც ზეცაში ვრსკვლავთა ჯარი,
აღარც ფიქრები აღარ მტანჯავენ, და არც დუმილი ზეცაში მთვარის. აღარ ჩამესმის ყურში რატომღაც, საღამოს გრილი ზუზუნი ქარის, აღარც ფეხებ ქვეშ აღარ შრიალებს, ხეს მოწყვეტილი ფოთოლთა ჯარი, აღარც ის ნატვრა მინდა ამიხდეს, როცა ვნატრობდი სიყვარუს ნამდვილს
აღარც გულშია ბოღმა და დარდი, აღარც გულს მიწვავს გრძნობების ალი, აღარ ვნატრულობ სულის სიმშვიდეს, და აღარც სითბოს, საყვარელ ქალის. ჩემთვის სამყარომ ფერი იცვალა, ფერი დაედო ყველაფერს შავი, ჩემთვის სამყარო ამოტრიალდა, გადაიხურა ქვეყანა ჩალით.
გული გაცივდა, დაცარიელდა, გრძნობა აღარ დევს არცერთი გრამი, გული გაცივდა, დაცარიელდა, თავს ვერ ვირწმუნებ, თან დამდევს აზრი, რომ სიყვარულმა, ჩემთვის ამ ქვეყნად, დიდი ხანია დაკარგა ფასი, რომ სიყვარულმა მისკენ მიმავალს, გადამირაზა მე ყველა კარი.
უკვე გამასწრო გზაზე ცხოვრებამ, დამემშვიდობა მე გვერდზე ჩავლით, დროა გადავდგე, წავიდე გავქრე, რადგანაც ვხედავ მოდიან სხვანი, მე რომ ცხოვრებამ ზურგი მაქცია, განა ამაში ვისია ბრალი? მე რომ ვინმეს ვყვარებოდი
მე რომ ვინმეს ვყვარებოდი, განა ესეთ ლექსს დავწერდი? აღარც თვალი მექნებოდა დარდიანი, ცრემლით სველი, აღარც გული მექნებოდა ნაიარევ, გრძნობით ჭრილი, არც შიგ ჩამისახლდებოდა აისბერგი, ცივზე ცივი. ოდეს მქონდა გული თბილი, და ბავშვივით ჩვილზე ჩვილი, კენტად დავრჩი მარტოხელა, რომანტიკის მოყვარული, მოტრფიალე დიდი გრძნობის, რასაც ჰქვია სიყვარული. ქუჩა–ქუჩა დავაბოტებ, დრო გამირბის ფუჭად სმაში, უცხო გვერდით რომ ჩამივლის, არ ვეშლები ვიღაც სხვაში, იცის რომ ვარ საცოდავი, ხელ გაწვდილი მათხოვარი. არც ფული მაქვს სათხოვარი და არც სახლი ნაბოლარის, და არც განძი ვინმე სხვისი, თუნდაც იყოს ნაპოვარი. მე ერთი მაქვს სიცოცხლიდან, ამ ქვეყნიდან სათხოვარი, სიყვარულის დიდი გრძნობა, ქვეყნად მქონდეს ნაპოვარი! მან მაქცია ხელ გაწვდილი, ქუჩის წყნარი მათხოვარი, მან შემისვა გულში სადღაც, უჩინარი მათხოვარი. მაგრამ აქაც აღარაა, არფერი საშოვარი... მაგრამ აქაც ვეღარ ვნახე, სიყარული სათხოვარი. ისევ შევრჩი ქუჩას მარტო, ხელ გაწვდილი მათხოვარი. თავი მსკდება... გული სკდება, ყოველ ღამე ამდენი სმით, ალბათ მალე მომაკითხავს მიქაილა, პაპა დიდი... თუ მოვკვდები, არვინ ჩივის, და არავინ არ დამტირის, მე ხომ მათხოვრად ვიქეცი, ქუჩას ხელი მაქვს გაწვდილი. შენ ხარ ფერია
გულში ტრიალებს გრძნობა მღრღნელი გულის კედლების, მე შენს წინ ვდგავარ მუხლმოყრილი და გევედრები, იქნებ შემინდო ის ერთი ცოდვა შენს წინაშე რაც ჩავიდინე, და იქნებ მომცე ერთი შანსი ამ ცხოვრებაში შენთან შეხვედრის, იქნებ შეინდო ეს ჩემი გული დარდიანი, ბავშვივით წრფელი, მასში ნუ დასთეს გრძნობას შურის, სიძულვილის, ავაზაკ მკვლელის! არ მინდა გეგონოს ამას ვითხოვ თითქოს და ჩემთვის, არც ის გეგონოს ამას ითხოვმ ჩემი სხეული, ამას მოითხოვს გულში ჩამჯდარი და ძლიერ მწველი, გრძნობა ეული! შენგან რას ვითხოვ? არც არაფერს, რა მაქვს სათხოვი, იმას ვერ მოგთხოვ რაც ჯერ ჩემში არ მაქვს ნაპოვნი, ვერ მოგთხოვ ნდობას უცნობი და უცხო არსების. თუ არ, მპატიობ მითხარ პირდაპირ, დაფიქრებით, აზრის აწონვით, გამიჭირდება, მაგრაბ ბაინც გადავიტან სასჯელს განგების. მე შენ მომწონხარ! ბევრჯელ მითქვამს და ბევრჯელ გეტყვი, ის სილამაზე რაც შენში ცოცხლობს, რას შევადარო? ვერ ავღწგრ ენით! შენს ლამაზ სხეულს, წელზე დაყრილი და გაშლილი თმები შეშვენის, შენ ხარ ფერია, ფერიებში დედოფალი, ამონარჩევი, შენ ხარ ფერია, ჩემგან სითბოს, ყურადღებას, ალერსს ნაჩვევი. თუ მაპატიებ, შემინდობ და არ გამწირავ, გულში დავიტოვ იმედს სადღაც, შენთან დარჩენის! თუ არ მპატიობ და კვლავ ისევ გახსოვს ის წყენა, მე შენ გპირდები, საბოლოოდ წავალ, გავქრები! მე ხომ ბევრს არ გთხოვ, მხოლოდ ერთ შანსს შენთან დარჩენის!
შენ გიყვარს ღამის მოწმენდილ ცაზე ვარსკვლავების თვლა, ჩუმი ოცნება. სუსხიან ზამთრის ლოდინის შემდეგ ბუნების ნაზი გამოცოცხლება. გხიბლავს მოვლენის სხვაგვარად აღქმა, იოლის რთული ალტერნატივა. გიკვირს როდესაც არ ესმით შენი თვლი, რომ აზროვნებს ხალხი მარტივად. შემოგეძარცვა ირგვლივ ყოველი. გუშინ დაკარგე იმედიც,ბოლო შენ შეგიყვარდა ფერებში შავი მარტოობის და გლოვის სიმბოლო. უსმენ სიჩუმის აბსტრაქტულ ჰანგებს სევდას მოუცავს შენი ლექსები გყავს უხილავი ლექსების მუზა და ოცნებებში ეალერსები. დატკბი სიცოცხლის ყოველი წამით ღიმილი გშვენის, ცრემლი უარჰყავ გჯეროდეს, სადღაც არსებობს ვიღაც, ვიღაც რომელსაც ძლიერ უყვარხარ...
თურმე როგორ მენატრები, არ ვიცოდი, მხოლოდ ქარში გაფრენილი მესმის სევდა, განშორება– სიყვარულის შვილი ცოდვის, მონატრება– განშორების ცოდვის დედა. სიძვასა და მრუშობაში გაჩენილი, ნამქერს აყრის ქურუმების წმინდა ტაძარს, მენანება მე სიცოცხლე დარჩენილი არ შევწირო ერთადერთი ღმერთის ტაძარს. დავიღალე მარტოობის სიყვარულით, როგორც მთვარეს, შემოვტირი ღამით მთიებს, დაგიტოვე მძევლად სითბო გაზაფხულის და ზამთარის ცივი სუნთქვა შევიჩვიე. მენატრები, მონატრებამ გამომფიტა, ფანჯარაში მხოლოდ სევდის თოვლი მოდის, და ქარიც კი დამზუზუნებს თეთრი ციდან, თურმე როგორ მყვარებიხარ, არ ვიცოდი...
რამ მომიყვანა ახლა ვფიქრობ ტაძარში მარტო მე ხომ უშენოდ აქ არასდროს არ მილოცია ყველა ხატის წინ დაგვინთია წმინდა სანთელი და ყველა ხატი სათითაოდ დაგვიკოცნია..
მოვედი ალბათ იმიტომ, რომ გაგიხსენო მოვედი, ვუთხრა ღვთისმშობლის ხატს ჩემი სათქმელი რომ დღეს აღარ ვარ შენთან ერთად, მოვედი მარტო და ორის ნაცვლად აინთება ერთი სანთელი..
შენ ყველას უსმენ, შენი ხმა კი არავის ესმის ერთი თხოვნა მაქვს ღვთისმშობელო, მომისმენ ალბათ, მიეცი ძალა შენ ხატის წინ დაჩოქილ შვილებს რომ არასოდეს არ დაინთოს სანთელი ცალად!!!
მე გამაცილებს შენზე ოცნება მე გამაცილებს ჩადრების რიგი მე ერთს დავეძებ სველი თვალებით მაგრამ ცავიდა აღარ ჩანს იგი. მე გამაცილებს მხოლოდ ცრემლები მხოლოდ ცაცხვები პოთოლშრიალა მე გამაცილებს ფართო შარა გზა და ის ძვირფასი თვალები არა. მე შემიყვარებს სულ სხვისი გული და სულ სხვა ბიჭი თვალებ ბრიალა. სხვა გაათენებს ჩემზე ღამეებს და ის ზვირპასი თვალები არა. სხვა გამახარებს მაინც უბედურს და უფრო ძლიერ ავქვითინდები ვიცი ვერასდროს რომ ვერ გამიგებ და ერთგულებას ვერ დამპირდები. სხვა დამიკოცნის დანისლულ თვალებს გულში მაგრადაც სხვა ჩამიკონებს და ის ძვირფასი თვალები არა რომლისთვისაც რომ ასე ვიწვოდი. მას რომ ვერასდროს ვერ შევხვდებოდი რად შევიყვარე ეს ხომ ვიცოდი?
ერთად წამართვი ყველა გრძნობა თუკი გწადია, ამითი მაინც არაფერი შეგემატება, წაურთმევლადაც შენი არის რაც გამაჩნია, რადგან თავადაც შენ გეკუთვნი ჩემო ხატებავ. თუ სიყვარულმა გიკარნახა ჩემი გაძარცვა, მადლობას გეტყვი სულში ასე რომ ითარეშე, მაგრამ ვაი თუ თავს იტყუებ ტრფობის ტაძართან და გულს მიქურდავ ჭეშმარიტი გრძნობის გარეშე. შენდობას გეტყვი მშვენიერო ჩემო მძარცველო, სულით ღარიბი ბოლომდე რომ გამაღატაკო, მე მირჩევნია გულახდილმა ზიზღმა გამთელოს, ვიდრე მიჯნურის უსაფუძვლო წყენამ დამდაღოს, მოხიბლული ვარ და სიავეც აღარ მაძრწუნებს კიდეც რომ მომკლა შენს მტრობაში ვერ დამარწმუნებ
ამ ცხოვრებაში მე ვარ სულ მარტო, ოღონდ არ მკითხო, ვერ გეტყვი რატომ. ამ ცხოვრებაში მე ვარ ეული, მაგრამ მკვდარია ჩემი სხეული. მე აღარ ვიტვლი წუთებს და წამებს, რადგან კვლავ შეცვლის ნათელი ღამეს. ჩემი ცხოვრება კვლავაც გრძელდება, მაგრამ ჩემს ტკივილს ვერავინ ხვდება. უშენოდ ჩემი გრძნობა გაქრება, გული კი მარტოდ მარტო დარჩება. მოგონებები თუ გადარჩება, ამ მოგონებას ცრემლი ახლდება. ყველაფერი კი ასე მთავრდება, გული უშენოდ დაიტანჯება. სული ობოლი მარტო დარჩება და ჩემი გრძნობა ასე გაქრება, გაივლის დრომ და დადგება წამი როცა მე უკვე ვიქნები გვამი. მე გამიხსენებ სულ ერთი წამი, შენ გეკუთვნოდა, შენთვის ვარ მკვდარი, შენი ვიყავი და შენი ვრჩები, შენს ტკბილ სიზმრებში მე შენთან ვრჩები...
გამბედაობა არ მყოფნის თითქოს აქვე მინდა რომ დაგიდო ფიცი რომ არ მოგაკლებ ალერსს და ს არ ვიცი ამდენს რა მაწერინებს თითქოს ვუგზავნი ვინმეს წერილებს კალამს ატოკებს გრძნობა ფარული რომელსაც ქვია ბრმა სიყვარული
ამ შუაღამისას შენ რომ მოხვიდოდე და რომ მეტყოდე რამეს... ამ შუაღამისას შენი ხმის გამგონე თუ კი ცრემლები არ დაგდენია, მას ვერ გაუგებ ვინც ეხლა ტირის... თუ კი არავინ მოგნატრებია, როგორ გაიგებ ფასს მოლოდინის... თუ ღამეები არ გითევია, ვერც სეიგრძნობდი დადგომას დილის... თუ სიყვარული არ გიგემია, ვისაც უყვარხარ არ გესმის იმის... თუ ეს სიტყვები შენთვის Lექსია ან მხოლოდ გჯერა ლამაზი რითმის, მაშინ ნუ ცდილობ გაიგო ვინ ვარ, შენთვის უცხოა რასაც განვიცდი... ავაწიოკებდი ღამეს...
ამ შუაღამისას შენ რომ მოხვიდოდე და რომ მეტყოდე რამეს... ამ შუაღამისას შენი ხმის გამგონე შევცვლიდი თვით ამ ღამეს. ავაწიოკებდი... ავაწიოკებდი... მხიარულებით ქალაქს... შენი შემხედვარე შენი ხმის გამგონე ჭკუას დავკარგავდი ალბათ. ეხლა რომ მოხვიდე? ეხლა რომ დარეკო? ეხლა რომ შემეხო, წამით... ალბათ ჩავიდენდი ათას სისულელეს თუკი შენ გარგებდი ამით... ამ შუაღამისას შენ რომ მოხვიდოდე და რომ მეტყოდე რამეს ამ შუაღამისას შენი ხმის გამგონე ავაწიოკებდი ღამეს...
გახსოვდეს როცა სატრფოს არჩევდი ის გვერდით გედგა, ვერც კი ამჩნევდი, ისე მოხდება ერთს გააბრაზებ ერე წავა და ვერც დააფასებ, გაგიკვირდება ნეტავ რა იყო? გული წაიღო, ჩემი სიტყვები მალე ახდება ბოლოს მიხვდები თურმე რაც ხდება, ვინც იმსახურებს, ის ვერ ფასდება, არ დააფასებ? არც დაფასდება, ჩუმად შარაგზას წავა გაცდება...
სიყვარულია ქვის ჩუქურთმა ყინწვისის ფრესკა სიყვარეულისტვის კვაზიმოდო ზარებს რეკავდა სიყვარულია ათას ერტი ღამის ზღაპარი ჩვენს გულში მარად დანტებული სულის ლამპარი სიყვარულია გზა,სიშორე,ცრემლი,გოდება, ხელს შეახებ და არასოდეს განმეორდება სიყვარულისტვის ბაირონმა კუბო ასცია უნდა შეწირო კველაფერი რაც გაგაჩნია სიყვარულისტვის თავი დადეს დზმებმა კახელმან სიყვარულისტვის არსაკიდზეს მოჩრეს მარჯვენა სიყვარულისტვის გადაფრინდა მტიდან შორენა დზნელია როცა შენს სიკვარულს ვინმე შორდება სიყვარულისტვის დაენარცხა ქვაზე ტაბიძე სიყვარულისტვის სასთუმალთან რაღაც გაღვიძებს სიყვარულია თამარი რომ დარჩა კვლავ მარად სიყვარულს შოტაც შეეცადა და ვერ დამალა მე სიცოცხლეში უსიკვარულოდ არ მინდა წამი რადგან ჩემს კუბოს სამუდამოდ დაადნობს ნამი..
თქვენზე ოცნება მომძალებია, მე შევიყვარე თქვენზე ფიქრები. რომ მახარებენ, ეს ფიქრებია და ამ ფიქრების მონა ვიქნები. სუნთქვაა ჩემი ეგ თქვენი თმები, მიმოფერილი ოქროსფერებით. მინდა გეფეროთ, მოგეალერსოთ ძლიერი, მაგრამ ნაზი ფერებით. ჩემი სითბოა თქვენი ღიმილი, სევდას რომ ხატავს ლამაზ ბაგეზე. ბავშვური წყენა გადაგფენიათ უზომოდ ნათელ, რძისფერ სახეზე. თქვენი ცრემლები წვიმაა ჩემი. ჩემი ზეცაა თვალები თქვენი. ეგ თქვენი მზერა სილამაზეა აუწერელი უთქმელი ენით. თქვენდამი გრძნობა მიწაა ჩემი. არა. არ ძალმიძს მე უმისობა. თქვენს სიყვარულში დავიმარხები, მივებარები მარადისობას. გთხოვთ მაპატიოთ, გთხოვთ მომიტევოთ, შემინდოთ რომ მწვავს ვნების ალები. უკანასკნელად მოგეფერებით, მერე ღრუბლებში დაგემალებით...
ფიქრში გახვეული ძლიერ მენატრები ყველაფერს შენთან ერთად ყოფნა მირჩევნია... შენ ვერ შეიღირსე ჩემი სიყვარული მაგრამ არაუშავს მიპატიებია... აღარც ძილი მინდა შენგან გადარეულს ჩემმა ღამმის თევამ შენთან გაათია ღალატი ძნელია მაგრამ არაუშავს... მაინც მიყვარხარ და მიპატიებია ....
დავიღალე ვზივარ მარტო თვალზე ცრემლი აღარ შრება მზის სინათლე მეზიზღება შენი სახე მესიზმრება ნავრა,ოცნებაში ჩემ ფიქრებში ისევ რჩება გავიღვიძებ ყველაფერი,ღამის ბინდში იკარგება დრო არ მინდობს მიდის ნელა სევდა ტანჯვა მემატება შენი თვალები მელანდება შენი კოცნა მენატრება სიყვარულო სად ხარ ნეტა?
როგორც ყოველთვის ისევ მომენატრე ისევ მომადგა თვალებზე ცრემლი ისევ შენ გნატრობ ისევ შენ გელი ისევ ვლოცულობ რომ იყო ჩემი ისევ წამომცდა მიყვარხარ მეთქი ისევ შენს სურათს ვესაუბრები ისევ აგორდა ფიქრის მორევი ისევ ადიდდა მდინარე ცრემლის ისევ ჩამესმის შენი ჩურჩული ისევ ე მომდის შენი სურნელი ისევ გამოჩნდა ცაზე ღუბელი ისევ გადავშალე სევდის ფურცელი მე უშენობას ვერ ვეგუები!!!!
მინდოდა შენთვის მომეძღვნა ლექსი, მაგრამ სიტყვების არ მეყო ნუსხა და ამიტომაც გიძღვნი ამ წერილს, რომ ჩემი გულის შეიგრძნო სუნთქვა. შენი ლამაზი სახის დახატვა ვერ შევძელ, რადგან ვერ ვნახე ფერი, რომელიც ტუჩებს მოგიხატავდა და იქნებოდა თვალთ შესაფერი. შენი ლამაზი ხმის ჰარმონია ყურში ჩამესმის მე გამუდმებით. შენი სახელის ყრუ მელოდია გულის სიღრმიდან ნაზად მომესმის... და აღარ შემწევს იმისი ძალა, რომ კვლავ წარმოვთქვა შენი სახელი, მე ვეღარ შევძლებ ამის დამალვას და ამიტომაც გიძღვნი ამ წერილს... მინდოდა შენთვის მომეძღვნა ლექსი, ლექსი რითმებით გამდიდრებული, მაგრამ გიგზავნი ამ მცირე წერილს, წერილს დაწერილს ღრმა სიყვარულით.
გეტყვი, დამთავრდა, აღარ მიყვარხარ, ქარმა წაიღო ის გრძნობა ძველი, შენ რომ გიყურებ, ფიქრით სხვაგან ვარ, მერე წავალ და არაფერს გეტყვი. გაივლის დრო და მოვა ზამთარი, დარდი ფიფქებად დაიწყებს თოვას, რომ შემცივდება, დაბერავს ქარი, ჩემს გასათბობად არავინ მოვა... ხმადაბლა ისევ რომ ამღერდება
"ვერხვის ფოთოლთა თეთრი ლაშქარი", შენი თვალები გამახსენდება და ისევ ისე დაბერავს ქარი. ისევ გაჩნდები ღამის სიზმრებში, ძველ სურათებსაც ვიპოვი სადმე, ჩავიძირები ისევ ფიქრებში და გულში ისევ ჩუმად გინატრებ. გეტყვი, დაბრუნდი, მე შენ მიყვარხარ, ჯერ კიდევ მახსოვს ის გრძნობა ძველი, რომ ვერ გიყურებ, დარდით აღარ ვარ, შენ კი წახვალ და არაფერს მეტყვი.
მენატრება შენი სახე, ამ დილითაც სიზმრად გნახე. ისევ მათბობს შენი ფერი, არ მამშვიდებს არაფერი. აღარ მშველის ლექსის წერა, ზურგით მიდგას ბედისწერა. დამავიწყდა უკვე ლოცვა, მახსოვს მხოლოდ შენი კოცნა. თავში დამსდევს ერთი აზრი, ვერ გავუგე შინაარსი. ვერ დავხატე გრძნობის ფერი, ყალბი გახდა ყველაფერი. ვერ ვუყურებ მწვანე ჭადრებს, ვეღარ ვხედავ რა შენს თვალებს. არ მიპყრობდა ფერი ვარდის, მაშინ, როცა გვერდით მყავდი. დამეკარგა გრძნობა, სმენა, აღარც ჩიტის მესმის სტვენა. დამრჩა მხოლოდ დარდი, წყენა, ერთადერთი ჩუმი რწმენა.
მოლოდინში ნელა-ნელა შენი სახე მავიწყდება, მოგონებაც ელა-მელა სიზმარივით ქრება, ქრება... ვიცი, როგორ მენატრება და დაკარგვა მენანება, ვერაფერმა ვერ მიშველა, გადამღალეს ამ ფიქრებმა. და გრძნობებიც ნელა-ნელა ქარტეხილში იკარგება, მაგრამ გული, ჩემო კარგო, ძველებურად გელოდება.
სულ მელანდები და ვერ ვხვდები რა მემართება, რად ამედევნა აჩრდილივით შენზე ფიქრები... იქნებ ღიმილი, მწველი მზერა, ხმა მენატრება, ალბათ მჭირდები, უსაშველოდ, ძლიერ მჭირდები!
ციურ ფერებში დავინახე შენი ხატება, მსურდა ოცნებით ღრუბლებს ზევით გამოვყოლოდი... ჩვენს სურვილებში ვერ ვიპოვე რამე მსგავსება და აქ, მიწაზე უიმედოდ, მაინც გელოდი...
დრო გადიოდა, მე გელოდი, ისევ გელოდი, დღეთა დინებამ ვერ წაშალა ძველი ფიქრები... როგორ მინდოდა წუთით მაინც გვერდზე მყოლოდი... მჭირდები კარგო, ტკივილამდე, ძლიერ მჭირდები!
საღამო იყო ბინდდებოდა და თან ციოდა, იდგა გოგონა ჭადრის ქვეშ და ჩუმად სტიროდა და მას სახეზე სიყვარულის ცრემლი სდიოდა, განა ამიტომ კანკალებდა, რომ მას სციოდა, არა, უბრალოდ ღალატისგან გული სტკიოდა.
ტიროდა,განუწყვეტლივ ტიროდა,მონატრების და სიხარულის სკამი ახსენდებოდა. რამდენჯერ გაიხსენა ერთი და იგივე მოგონება, პირველი შეხვედრა,მისი ცისფერი თვალები,ღიმილი და დამთავრდა.... ის წავიდა, შორს წავიდა.. აღარ ახსოვდა ბავშვობის წლები, რამოდენიმეჯერ თუ მოიხედა უკან და თავისი განვლილი ცხოვრება შეათვალიერა.. ახლა ის უკვე დიდი ბიჭია, ახალი ნაცნობობის წრეში გაეხვა და ბედნიერი იყო. სიცოცხლით ტკბებოდა. მაგრამ იყო უბედურიჩ, იმიტომ რომ ის უყვარდათ და.... ზამტარი დადგა მის გულში,ცრემლის ნაკადი მოდიოდა და მოდიოდა, მაგრალიტებივით ცვიოდა.. ზოგჯერ რა მწარეა სიყვარული არა?! გიყვარს,მაგრამ ის აღარ არის, წარსულს ჩაბარდა,მისი ცხოვრება წიგნის ერთი ფურცელივით გადაიშალა და დამთავრდა... ახლა,სწორედ ახლა, იმ სიყვარულის სკამზე ორი თეთრი მტრედი ზის და საამურად ღუღუნებენ.. ერთს ცოტა ვარდისფერი დაკრავს, მეორეს კი თვალები უბრწყინავს.. ვინ იცის ახლა რა მოხდებოდა ის ორი რომ ყოფილიყვნენ ... ამქვეყნად იარსებებდა ცისფერ და შავი თვალები. დამთავრდა.. მორჩა.... დაიკეტა და სამუდამოდ დაილუქა წიგნი, და ახლა ის სარდაფში ფემომტვრეულ სკამზე დევს........ "
* * * სევდა გულს ტკივა, თვალებს კი არა, მაგრამ თვალი ჩანს, გული კი არა. თვალი სხვას იპოვის, გული კი არა, გულს ახსენდები, თვალებს კი არა..
* * * სიყვარულისთვის ეს ცხოვრება ისე ცოტაა, უშენოდ ფლანგვა ამ დღეების ალბათ ცოდვაა. თუ ეს ცხოვრება უშენობის წუთებს მპირდება, მაშინ იცოდე, ეს ცხოვრება აღარ მჭირდება.
* * * როცა დრო იყო მასზე არ ვფიქრობდი, თითქოს არ მიყვარდა, თითქოს არ მხიბლავდა. მე თითქოს უხილავ ცეცხლში ვიწვოდი... დავშორდი... მივხვდი, რომ გიჟივით მიყვარდა..
* * * დაგესიზმრები, გამოღვიძებულს ხმაურიანი ნაბიჯებით აგყვები ფიქრად, გაგიმეორებ შენს სახლის წინ ნაცნობ სურნელს, გაგიმეორებ მოსახვევთან დაყრილ ყვავილებს, გაგიმეორებ მგზავრობისას ტუჩის კუთხესთან გამოჟნილ და ჩემს თვალებში ჩაძირულ ღიმილს, გაგიმეორებ გამოპარულ გაჩერებას, მერე უკან ფეხით სიარულს, გაგიმეორებ გზად შემხვედრი ნაცნობების ვერ ცნობას და მათ სალამზე აფარებულ უხერხულ ღიმილს, გაგიმეორებ შუა გზიდან გადახვევას და მახლობელ ბაღში ჩამოჯდომას ჩვენ რომ ვჯდებოდით, გაგომეორებ შემოდგომას და ხელში კალამს, ფოთლებში დევნას, ამ ფოთლებიზე ოცნების წერას და მათ გადაყრას, გაგიმეორებ თრობით მოსულ გამბედაობით წამოცდენილ ორიოდ სიტყვას, გაგიმეორებ უმიზეზოდ მოხეთქილ ცრემლებს და მეც აგყვები და ერთმანეთის დამშვიდებას ჩვენ არ ვეცდებით, გაგიმეორებ პირველ კოცნას, პირველ მორცხვობას და შემოდგომით შემოპარულ თოვლიან ზღაპარს, გაგიმეორებ სიყვარულის უგონო ახსნას და არეული ნაბიჯებით წასვლას შინისკენ, გაგიმეორებ მერამდენედ გადმოსულ ყავას და მაგიდაზე მხოლოდ თავის დასამშვიდებლად გადაშლილ წიგნებს, გაგიმეორებ ფანჯარასთან გათეულ ღამეს, განთიადისას მიგნებულ საწოლს, ადგომისას კი გაოცებას, რომ ტანთ გაცვია. გაგიმეორებ ჩვენგან უწინ ამოჩემებულ ბაღს და ძველ ხის სკამს და ლამაზ ტყუილს - მე ისევ იქ ვარ...
* * * არ დაგიჩოქებ! რადგანაც ვიცი, რომ წამოდგომა გამიჭირდება. არ დაგიჩოქებ! მე დაჩოქება სულ არავისთან არ მჩვევია. არ დავუჩოქებ! შენს ლამაზ თვალებს შენზე ამაყი მე ვარ იცოდე. არ დაგიჩოქებ! რადგანაც ფასი არ აქვს ჩოქზე დამდგარ სიცოცხლეს
* * * თუ სიყვარულის სადღეგრძელოს ყანწით ვერ დალევ და სანუგეშოთ ვერ ჩააქსოვ ოხვრას ნაღვლიანს თუ სიყვარულში, სიყვარულით არ დაიწვები, მაშინ ნეტავი უკეთესი რა შეგიძლია?! თუ ლამაზ თვალებს კოცნით ცრემლებს ვერ ამოუშრობ! ვერ აგრძნობინებ სიყვარული თუ რა ძნელია! თუ უნაზეს და ლამაზ თვალებს ვერ აათრთოლებ ნეტავ იცოდე უკეთესი რა შეგიძლია?! სხვისი ტკივილი შენებურად თუ არ გიგრძვნია, და სხვისი დარდი სიხარულად არ შეგიცვლია გაწვდილ ხელისთვის თუ კი ხელი არ გაგიწვდია მაშინ ნეტავი უკეთესი რა შეგიძლია?
* * * მე მოვალ შენთან...გაზაფხულის წვიმას მოვყვები, მარტის სიგიჟეს მონატრებას გავანდობ შენსას, შევიპარები შენს ოთახში ლურჯი იებით და მიტოვებულ ჩემს სიყვარულს დავუწყებ ძებნას...
მოვალ დაღლილი...გათანგული ფიქრით და ლოცვით, დახეთქილ კვირტებს დავკრიფავ და მოვიტან შენთან. დაფეთდებიან ალიონზე ხეები მარტის და გულწასული მონატრება მომიყვანს შენთან...
* * * უსიყვარულოდ არც ყვავილია , არც ნამი დილის, უსიყვარულოდ ტირიფია და ისიც ტირის. უსიყვარულოდ სიციცხლე არ ღირს, ასე ეტყვიან საბრალო ტირიფს და ისიც მუდამ წყალში ჩამდგარი თმაგაწეწილი ქალივით ტირის
* * * მე ვერ გავუძლებ უშენობით მოტანილ დარდებს
და მივეცემი აბობოქრებულ ფიქრების ტალღებს.
შენთვის დავკრეფდი ტრიალ მინდორზე მე ველურ ვარდებს
და… სიგიჟესაც ჩავიდენდი გვერდით რომ მყავდე.
და ჩემს სიგიჟეს მივაწერდი თაფლისფერ თვალებს,
ხშირად მდუმარეს,დაფიქრებულს,სულ რომ მაწვალებს.
თაფლისფერ სითბოს,დაუცხრომელ ვნებას და ალერსს
მე წაგართმევ და... შენ გააღებ უმზეო თვალებს. გააღებ თვალებს… დაიწყებ ძებნას,
გსურს რომ იპოვო ის ძველი მზერა…. შენ ვერ გაუძლებ უჩემობით მოტანილ დარდებს
და… სიგიჟესაც ჩაიდენდი გვერდით რომ გყავდე!
* * * იმ აუხდენელ ოცნებას გაუმარჯოს, რომელიც არასდროს ახდება!.. იმ ნატვრას, იმ სიყვარულს გაუმარჯოს, რომელიც მართლა ნატვრა გახდება. იმ ტკივილს, იმ ცრემლებს გაუმარჯოს, ბალიშზე მწუხრისას დადენილს. იმ წუხილს, იმ სევდას, იმ შეცდომებს, -ტრფობის და ყრმობის დროს ჩადენილს. მოდით იმ გრძნობას გაუმარჯოს, რაც კი გულს ტკივილად უგრძვნია. იმ აუხდენელ ოცნებას გაუმარჯოს, გულში რომ დაგინთებს სანთელს. ტრფობისთვის დამწვარ გულს გაუმარჯოს, ოცნებას, დამდნარ სანთელს. იმ აუხსნელ ოცნებას გაუმარჯოს, რომელიც არასდროს ახდება. იმ ნატვრას, იმ სიყვარულს, რომელიც მართლა ნატვრა გახდება!.. მოდით იმ სიყვარულს გაუმარჯოს, იმ მოფერებას, ალერსს, გრძნობების მოზღვავებას გაუმარჯოს, ცრემლით რომ აგივსებს თვალებს!.. მოდით იმ ღრუბლებს გაუმარჯოს, იმ ატირებულ ტირიფს, რომელსაც უყვარდა, რომელსაც უყვარს, მიატოვეს და ტირის. მოდით იმ მთვარეს გაუმარჯოს, იმ მოჩურჩულე ღამეს, გაღებულ სარკმელთან მოწყენილ ბიჭუნას, წარსულზე რომ იტყვის რამეს. მზის წარსულ დღეებს გაუმარჯოს, იმ შენი მომავლის ორ ცას!.. ჯ ე რ უ თ ქ მ ე ლ ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ს გ ა უ მ ა რ ჯ ო ს, მ ე რ ე ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ს დ ა კ ო ც ნ ა ს !.
* * * სულ მელანდები და ვერ ვხვდები რა მემართება, რად ამედევნა აჩრდილივით შენზე ფიქრები... იქნებ ღიმილი, მწველი მზერა, ხმა მენატრება, ალბათ მჭირდები, უსაშველოდ, ძლიერ მჭირდები! ციურ ფერებში დავინახე შენი ხატება, მსურდა ოცნებით ღრუბლებს ზევით გამოვყოლოდი... ჩვენს სურვილებში ვერ ვიპოვე რამე მსგავსება და აქ, მიწაზე უიმედოდ, მაინც გელოდი...
* * * ერთად წამართვი ყველა გრძნობა თუკი გწადია, ამითი მაინც არაფერი შეგემატება, წაურთმევლადაც შენი არის რაც გამაჩნია, რადგან თავადაც შენ გეკუთვნი ჩემო ხატებავ. თუ სიყვარულმა გიკარნახა ჩემი გაძარცვა, მადლობას გეტყვი სულში ასე რომ ითარეშე, მაგრამ ვაი თუ თავს იტყუებ ტრფობის ტაძართან და გულს მიქურდავ ჭეშმარიტი გრძნობის გარეშე. შენდობას გეტყვი მშვენიერო ჩემო მძარცველო, სულით ღარიბი ბოლომდე რომ გამაღატაკო, მე მირჩევნია გულახდილმა ზიზღმა გამთელოს, ვიდრე მიჯნურის უსაფუძვლო წყენამ დამდაღოს, მოხიბლული ვარ და სიავეც აღარ მაძრწუნებს კიდეც რომ მომკლა შენს მტრობაში ვერ დამარწმუნებ...
* * * მე გამაცილებს შენზე ოცნება მე გამაცილებს ჩადრების რიგი მე ერთს დავეძებ სველი თვალებით მაგრამ წავიდა აღარ ჩანს იგი. მე გამაცილებს მხოლოდ ცრემლები მხოლოდ ცაცხვები ფოთოლშრიალა მე გამაცილებს ფართო შარა გზა და ის ძვირფასი თვალები არა. მე შემიყვარებს სულ სხვისი გული და სულ სხვა ბიჭი თვალებ ბრიალა. სხვა გაათენებს ჩემზე ღამეებს და ის ძვირფასი თვალები არა. სხვა გამახარებს მაინც უბედურს და უფრო ძლიერ ავქვითინდები ვიცი ვერასდროს რომ ვერ გამიგებ და ერთგულებას ვერ დამპირდები
* * * ერთისთვის ერთი არსებობს მხოლოდ იმ ერთის პოვნის თუ გახდი ღირსი! არაერთს ისე მოეღო ბოლო თვალიც ვერ მოკრა გაჩენილს მისთვის ერთისთვის ერთი არსებობს მხოლოდ! სად არის იგი! იმ ერთის ხილვის, იმ ერთის პოვნის, ათასში ერთი გამხდარა ღირსი
* * * ბევრჯერ მეგონა-მივწვდი სიმშვიდეს- თურმე სიმშვიდე შორს სჩანს საოცრად- განწირულ გემზეც ხომ ელანდებათ- რომ შუა ზღვაში მიწა გამოჩნდა-
ძნელდება ბრძოლა-ძალის გამოცდა ჩემსავით ჰკარგავს იმედებს დაღლილს- რამდენ ცრუ ნაპირს უნდა გამოვცდეთ- სანამ მივაღწევთ ნავსადგურს ნამდვილს
* * * როდესაც დარდი დაგიმარტოვებს ძნელია თითქოს ძნელია როცა გათოშილ ხელებს არავინ გითბობს ძნელია როცა მარტო დააბიჯებ მზესა და ქარში ძნელია როცა აღარ იყურები ოცნებით ცაში ძნელია ლოდინი,მასზე ფიქრიც ძნელია თითქოს შენ უნდა ელოდო, შენზე კი თურმე არავინ ფიქრობს..
* * * მე ეხლა ვხვდები რატომ სვამენ ღვინოს კაცები თამბაქოს კვამლში რად ახვევენ მზერას დარდიანს შეეშინდებათ სიფხიზლეში მუხლზე დაცემის გააბოლებენ და ბახუსის ფრთებით დადიან დამისხით ღვინო უნდა ვიგრძნო ძალა ამ ღმერთის თამბაქოს კვამლმა იქნებ ღამე გამათევინოს დამალევინეთ,გეხვეწებით,დამალევინეთ ოღონდ არცერთი სადრეგრძელო არ მათქმევინოთ მე უღვინოდაც მუხლმოყრილი ვხვდები ალიონს და ცრემლის მძივი მახვევია ყელზე რკალივით შენი სიცოცხლის სადღეგრძელო მინდა დავლიო და შენი სული მინდა ჩავისუნთქო რუხი კვამლივით.
* * * ქარი გადმომძახის გიშრისფერი, ეს ქარი ნამდვილად შეშლილია! კუბოს იმდენი ამწევი მყავს სიკვდილის სულ არ მეშინია. ღარიბს შევხვდები და გავფითრდები! ან ეს გაფითრება რისი ბრალია?! კეთილის იმდენი მყოფელი მყავს სიღატაკის სულ არ მეშინია! მტკვარი ჩემსავით აიმღვრევა, ცხელი მზე შორიდან მათბობს შენ თუ დამაჩოქებ სიყვარულო! სხვა მე ვერაფერი მომერევა
* * * ირგვლივ ხეების ჩრდილი და თავაშვებული ქარი მკერდზე შეხსნილი ღილი და შენი თვალები მთვრალი ღამე... მე და შენ ერთად ქარში თამაში გვღლიდა თავს ნელა დახრი,იტყვი: _,,შენი ალერსი მინდა." მე მინდა გიყვარდე კარგო ვერ ვუძლებ ბუტია ტუჩებს თვალებში ნუ მიცქერ თორემ იცოდე გაკოცებ უცებ…
* * * ვინც გინდა იყოს, ნაზი,უხეში,ლმობიერი თუ მკაცრი- სადღაც,რომელიღაც მაინც წუთებში, რა საბრალოა კაცი! მაგრამ თუნდ მოკვდეს,ისე უბრალოდ თავის წილხვედრ შხამს დასცლის, ნებას არ მოგცემს რომ შეიბრალო, რა ამაყია კაცი! თუნდაც კვდებოდეს ვერ ათქმევინებ, იმ იდუმალად განცდილს ის მარტო ზიდავს ყველაზე მძიმეს, რა ძლიერია კაცი
* * * ახლოს მომიშვი,გიჩურჩულო ცხელი ტუჩებით, თორემ კარსმომდგარ გაგიჟებას ვერ გადვურჩები. ხვალვე ამრევენ შეშლილიდან გადარეულში და ჩამტენიან სველი ტომრის ვიწრო სხეულში.
აშიშინდება მხურვალება ხორცის და მერე, თეთრი არტახით გამიკრავენ მთრთოლვარე ხელებს, გისოსებს მიღმა ჩაკეტავენ განწირულ ღრიალს და დამწამებენ,რომ ხალხისთვის საშიში მქვია.
ახლოს მომიშვი,გადმოვღვარო სათქმელი უნდა, მხოლოდ შენ იცი,გონწართმეულს რისი თქმაც მსურდა. გულში ჩამიკარ, არსებობის ჩემის საწყისო, რომ შენს სხეულზე დემონური ვნება გავსრისო,
ახლოს მომიშვი,გიჩურჩულო ცხელი ტუჩებით.
* * * ახლა კვნესიან მგლოვარების ალბათ ზარები ახლა საღამო, დახშულია ამავდროებით. მე ჩემს ლოცვებში მახსენდება შენი თვალები, და ეს თვალები მოცულია განმარტოებით... ზარებს კვნესაში აჰყვებიან ანგელოზები, მე მოვუხდები შენი სახლის წითელ სახურავს. შენი საფლავი აღსავსეა რუხი ლოდებით, და შენს გოგონას ისევ შავი ქუდი ახურავს.... ..... დღეს დაიხშება... სასუფევლის თეთრი კა
... gagrdzeleba
