ტიროდა,განუწყვეტლივ ტიროდა,მონატრების და სიხარულის სკამი ახსენდებოდა. რამდენჯერ გაიხსენა ერთი და იგივე მოგონება, პირველი შეხვედრა,მისი ცისფერი თვალები,ღიმილი და დამთავრდა.... ის წავიდა, შორს წავიდა.. აღარ ახსოვდა ბავშვობის წლები, რამოდენიმეჯერ თუ მოიხედა უკან და თავისი განვლილი ცხოვრება შეათვალიერა.. ახლა ის უკვე დიდი ბიჭია, ახალი ნაცნობობის წრეში გაეხვა და ბედნიერი იყო. სიცოცხლით ტკბებოდა. მაგრამ იყო უბედურიჩ, იმიტომ რომ ის უყვარდათ და.... ზამტარი დადგა მის გულში,ცრემლის ნაკადი მოდიოდა და მოდიოდა, მაგრალიტებივით ცვიოდა.. ზოგჯერ რა მწარეა სიყვარული არა?! გიყვარს,მაგრამ ის აღარ არის, წარსულს ჩაბარდა,მისი ცხოვრება წიგნის ერთი ფურცელივით გადაიშალა და დამთავრდა... ახლა,სწორედ ახლა, იმ სიყვარულის სკამზე ორი თეთრი მტრედი ზის და საამურად ღუღუნებენ.. ერთს ცოტა ვარდისფერი დაკრავს, მეორეს კი თვალები უბრწყინავს.. ვინ იცის ახლა რა მოხდებოდა ის ორი რომ ყოფილიყვნენ ... ამქვეყნად იარსებებდა ცისფერ და შავი თვალები. დამთავრდა.. მორჩა.... დაიკეტა და სამუდამოდ დაილუქა წიგნი, და ახლა ის სარდაფში ფემომტვრეულ სკამზე დევს........ "
