მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება, იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი; და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი. ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალახებს სიო არხევს, ხეებს ყვავილთ თეთრი გუნდი, როგორც თოვლი, ისე აწევს, მზე ნარნარი სხივებს აფრქვევს და სითბოში მთა-ბარს ახვევს. ყვავილებით მოქარგულა არემარე მომხიბლავი. ვერა ხედავ, იმ საფლავზე როგორ ტირის ობლად ქვრივი? რარიგ შვენის ახალგაზრდა ქალს ეგ სევდა ღვთაებრივი! განა გუშინ არ იყო, რომ ამ მოკლულმა დარდით ქალმა ცრემლი ღვარა, როცა სატრფო ცივ სამარეს მიესალმა. დღესაც იგი იმ სამარეს გულმოკლული დაჰქვითინებს, დღით არ იცის მოსვენება და ღამითაც არ იძინებს. მოვა ხოლმე და დაჯდება ცივ სამარის გაშლილ ქვაზე, დარდით არის გაჟღენთილი მისი უღვთო სილამაზე; თმას გაიშლის, დაემხობა და ცრემლები სცვივა, სცვივა... სულს მიშფოთებს ეს ქვითინი, გული მტკივა, გული მტკივა! მაგრამ რა ვქნა? მესაფლავე, ჩუმად იყავ, უგდე ყური... გესმის, გესმის, როგორ კვნესის დაღლილი და უბედური? - „გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება, არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება. შენი სახე გულს კაწრავდეს, როგორც ვიყო, სადაც ვიყო თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“ მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება, იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? აი, თუნდაც, გალავნისას მესაფლავე აღებს კარებს; ახალგაზრდა ვინმე ვაჟი კიდევ სატრფოს ასამარებს. გულმოკლული ძვირფას კუბოს არ სცილდება, არ შორდება, განა როსმე სხვა ამგვარი სიყვარული მეორდება? უსაზღვროა მისი სევდა, უსაზღვროა მწუხარება, და გადმოსჩქეფს გულმოკლულ ვაჟს თვალთგან ცრემლთა მდუღარება. ფიცით ამბობს: „ოჰ, შეშფოთდეს სამარეში ჩემი ძვლები, არ ათბობდეს ჩემს სამარეს გაზაფხულის მზის სხივებ
... gagrdzeleba
... მე ის თავიდანვე მომეწონა... ეხლა რომ ვუფიქრდები, არ ვიცი რატომ, მაგრამ ძალიან, ძალიან მომეწონა... შეძლება თავისი ბავშვური გულუბრყვილობით... რაც ძალიან იშვიათია ამ ასაკის ბიჭებში... ალბათ, ამიტომ... ჩავედით, დავბინავდით... მერე იყო ბევრი სიცილი, ბევრი ბავშვები, სმა, მხიარულება... ... კანატკაზე ერთად აღმოვჩნდით... სიცივისგან ვკანკალებდი... უნებურად თავი დავადე... სიჩუმე... მერე იყო თოვლში წოლა... ერთად... თავი მის მუცელზე მედო და ცას ვუყურებდი... თოვდა... იმ დღეს ვიფიქრე... ალბათ მალე ერთად ვიქნებით... რა კარგია... მასაც მოვწონვარ... მერე იყო ხელჩაკიდებულები რომ ვსეირნობდით... ხან აქ, ხან იქ, ხანაც უბრალოდ... მეც ველოდი... აი, დღეს იტყვის, ან ხვალ... და მიხაროდა, რომ ის არსებობდა... მიხაროდა, რომ ესე კარგად ვიყავით... ... შუა სრიალის დროს უცებ გავაჩერებდი, ვეხუტებოდი, ვკოცნიდი და ვკოცნიდი... და მიხაროდა... ... წამოსვლის წინა ღამეა... ანუ ბოლო ღამე... დავლიეთ... მთელი საღამო ვცდილობდი მასთან ყოფნას, ის კი რატომღაც – არა... გამიკვირდა, მაგრამ არ შევიმჩნიე... მე ხომ ისევ ველოდი... კოტეჯში წამოვედით... ხელი რომ ჩამკიდა... უცებ გავთბი... და ყველაფერი დამავიწყდა... მერე ისევ გამიშვა და კოტეჯში შევიდა... ცოტა ხანი გარეთ დავრჩი... მერე მეც შევედი... ცოტა ხანში მე და ის მარტოები გამოვედით გარეთ... თოვლში დავჯექით... მე მციოდა და ვკანკალებდი... ის ჩამეხუტა და ხელებს მითბობდა... უბედნიერესი ვიყავი... მკოცნიდა ლოყაზე და კისერში და მეჩურჩულებოდა... მაჟრიალებდა... მაშინ ვგრძნობდი, რომ მარტო ნამდვილად არ ვიყავი ამ უსასრულო სამყაროში... რომ გვერდით მყავდა ის... ვინც მინდოდა... მაგრამ არც ერთი სიტყვა... მიკვირდა... და მაინც არ ვიმჩნევდი... მერე წავედით... მერე ისევ ბევრი ბავშვები, ისევ სმა, ისევ ცეკვა, ისევ მხიარულება... ... ჩვენ ცალკე გადავჯექით... მე ვიწექი და თავი მის მუხლებზე მედო... ის თმაზე მეფერებოდა... ეს უკვე ბოლო წვეთი იყო... აი, ახლა მეტ
... gagrdzeleba
roca ginatre maSin dagkarge maSin Camiqra erTi sanTeli ise waxvedi sityvac ar giTqvams da momixure ukan karebi, maSin damtove roca miWirda, roca mindoda Sens gverdiT yofna, maSin Camiqra Trdobis sanTeli roca mindoda Senze meloca, ratom damtove ra dagiSave, ratom gamxade cxovrebis monad ratom ar gjera am qveyanaze ar Semidzlia uSenod yofna.