როდესაც დარდი დაგიმარტოვებს,
ძნელია თითქოს... ძნელია, გათოშილ ხელებს არავინ გითბობს...
ძნელია, როცა მარტო ხეტიალობ მზეში და ქარში...
ძნელია, როცა აღარ იყურები ოცნებით ცაში...
როდესაც ძვირფასი ხელების ნაცვლად, ქარი გეფერება...
ვეღარ იტევს გული ამაო დარდს და დროც გებევრება...
ძნელია ლოდინი, უმზეო ლოდინი, ძნელია თითქოს...
შენ უნდა ელოდო, შენზე კი თურმე არავინ ფიქრობს...
წვიმაში, დარში, თოვლში და ქარში... მე შენზე ვფიქრობ...
და ეს ბევრია, ძალიან ბევრი... მაგრამ, მე არაფერს ვითხოვ...
მინდა რომ ვიყო, სულ შენთან ვიყო... ეს მინდა თითქოს...
მაგრამ წამია, ფიქრია, დარდია და მართმევს სითბოს...
ოცნებად ქცეული შენს სიახლოვეს, მთვარესთან ვითხოვ...
არასდროს მძინავს, სულ შენზე ვფიქრობ, მხოლოდ გულს არა,
სულსად კი მითბობ...