სამოსის ჩუმი შრიალით ჩაიქროლეს გონების ხვეულებში მუზებმა. ნეტავ რამე თუ დამიტოვეს?.. სიო ისე ნაზად უბერავს, და მაინც, მე სულ სხვა რამის თქმა მსურდა… …ქუჩაში მიდიოდა ე ს დინჯად, ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი. მიაბიჯებდა… ირგვლივ არფერს აქცევდა ყურადღებას...შეაღო კარი და შევიდა. დაჯდა თავის საყვარელ კუთხეში-ფანჯარასთან, პიანინოს გვერდით და საყვარელი ანანასის წვენი მოითხოვა. შემდეგ, წესისამებრ წიგნი გადაშალა და კითხვას შეუდგა. შიგადაშიგ საათს დახედავდა. წვენს მიირთმევდა. მალე წიგნი დახურა და მიმტანს რაღაც უთხრა,- ახლა დესერტი მიართვეს. უცნაური, მშვიდი დღე იყო. სხვა დღეთაგან განსხვავებით ნაკლები ზუზუნი ისმოდა. კარი გააღო და შევიდა ი ს … შევიდა და ისე რომ პიანინოს კუთხისკენ არც გაუხედავს, საპირისპირო მაგიდასთან მივიდა, მანდილოსანს მიესალმა და ჩამოჯდა. ამასობაში ე ს დესერტს მიირთმევდა და კვლავ დახედა საათს. ი ს - არ შეუმჩნევია. კარი კვლავ შეაღეს… შევიდა და პიანინოს გვერდით მდგომ მაგიდას მიუახლოვდა. როგორც ჩანს მოუბოდიშა… შემდეგ, ღიმილი, ხელში ხელი, ალერსიანი კოცნა და… …ბევრი ისაუბრეს ა მ და ი მ მაგიდასთანაც, მაგრამ სალაპარაკო, საბოლოო ჯამში, ამოიწურა და წმოდგნენ. კარებთან შეხვდნენ ერთმანეთს. ა მ ა ნ ა ც და ი მ ა ნ ა ც თავები დახარეს. ჩუმად ჩაეღიმათ. ალბათ რაღაც მოაგონდათ, გაახსენდათ. მოკრძალებული სალამიც ითქვა…შემდეგ გაიყარნენ: ე ს ე ნ ი აღმა აუყვნენ ქუჩას, ი ს ი ნ ი - დაღმა. მეწყვილეებმა არაფერი იცოდნენ, თუმცა გრძნობდნენ- არ უნდა ეკითხათ… ცხოვრებაში სხვები… ალბათ ორივემ დღე წარსულზე ფიქრში გაატარა, ლამაზ ფიქრში და მათ არ იცოდნენ, რომ მე, იქვე, იასამნის ბაღში ვიჯექი, ყველაფერი დავინახე და მივხვდი ვინ იყო ე ს და ვინ იყო ი ს …:)
